Το απόγευμα της 94ης ημέρας, καθώς εκτελούσα τις υποχρεωτικές ασκήσεις στο διάδρομο τα μάτια μου εντόπισαν μια μικροσκοπική κίνηση πάνω στο πάτωμα στη δεξιά καμπίνα της προωθητικής μηχανής.
ΕΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙ!
Ένα μυρμήγκι που ψάχνει για τροφή, καταφύγιο, για λίγο χώμα, για άλλα μυρμήγκια πάνω στο γυαλιστερό, ατσάλινο πάτωμα του σκάφους μου.
Πλησίασα. Οι ευαίσθητες κεραίες του σε συνεχή κίνηση να δέχονται τα ερεθίσματα της κρύας επιφάνειας που μας περιβάλει και μας κρατάει ζωντανούς.
Πως είναι δυνατόν;
Πως έγινε αυτό;
Πως κατάφερε αυτό το πλάσμα να τρυπώσει μέσα σε αυτό το αυστηρό, μηχανικό, αποστειρωμένο περιβάλλον και να επιζήσει τους χιλιάδες ελέγχους πριν και κατά τη διάρκεια της απογείωσης;
Δε με νοιάζει. Επιτέλους έχω παρέα…
Εικόνες μυρμηγκιών να αποικούν το διάστημα πλημμυρίζουν το κεφάλι μου όταν το μυρμήγκι που πριν ήταν εκεί τώρα πια δεν είναι.
Σκέφτομαι να μην αναφέρω τίποτε γι' αυτό το επεισόδιο στην καθημερινή επικοινωνία με τη βάση.
