(Dubossarsy & Vinogradov)


αγαπημένη μου Φ.


χτες βράδυ ονειρεύτηκα ότι έκοψες

όλα τα μαλλιά σου και τα χρησιμοποίησες για να φτιάξεις ένα κρεβάτι μέσα στο οποίο

κάναμε έρωτα, και ο απέναντι τοίχος ήταν καθρέφτης

και όταν τέλειωσα είδα μέσα του

πως δεν ήσουν πια δίπλα μου

εσύ καθόσουν σε μια καρέκλα βάφοντας τα νύχια σου

με πράσινο βερνίκι νυχιών φτιαγμένο από ακρίδες

είπες: τα κόκκινα σπίτια είναι οι σύζυγοι σου

έπειτα ξύπνησα επειδή είχα δαγκώσει τον εαυτό μου

στον ώμο. ήταν εξήμισι.

κατά τ' άλλα όλα καλά, κάνει

κρύο εδώ αλλά είναι αρκετά ζεστά για το

τομάρι μου.


αντίο, ο φίλος σου

sigurjón


(από το βιβλίο των παραισθήσεων)
του Sjón

Ρέυκιαβικ 11.03.80


Θα το βρείτε στα αγγλικά εδώ: Poetry Review, vol. 100:1, Spring 2010, from a special feature on Icelandic poetry by Jason Ranon Uri Rotstein.



1:20 π.μ.










































































































1:41 π.μ.



































Πάσχεις από το σύνδρομο του Κοτάρ όταν πιστεύεις ότι είσαι νεκρός ή ότι σου λείπουν όργανα.


Είσαι ασθενής με το σύνδρομο της Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων, τότε τα αντικείμενα σου φαίνονται μεγαλύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.


Τι συμβαίνει όμως με το σύνδρομο του Κοντορεβιθούλη;


Στα 18 ονειρευόμουν τα πράγματα που ήθελα να κάνω και πορωνόμουν πολύ,

συνήθως για λίγο, κάνοντας μια αστραπιαία προβολή στο μέλλον του πόσο ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη θα ένοιωθα όταν θα τα έφερνα εις πέρας.

Μετά, όταν δεν με απασχολούσαν πλέον και καταλάβαινα πως μέσα μου έχουν πια σβήσει, έλεγα στον εαυτό μου:


"Έλα μωρέ, κάποια στιγμή θα το κάνω…"

ή

"Αν ήταν πια τόσο σούπερ καταπληκτική ιδέα θα είχες ασχοληθεί πιο σοβαρά..."


Τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζει κάπως με το συναίσθημα που με πλημμύρισε όταν κάναμε με τις φίλες μου τους υπολογισμούς και βρήκαμε πως το έτος 2000 θα'μαι 28 χρονών.


"Ουάου, ούτε καν 30."


Τη θυμάμαι καλά εκείνη τη μέρα. Φορούσα ένα κοντομάνικο με άσπρο γιακά και κίτρινες οριζόντιες ρίγες κι ένα πράσινο μπουρνουζέ σορτσάκι. Φορούσα τα Strike μου με το χρατς-χρατς και ήταν καλοκαίρι αργά το απόγευμα μπροστά σ' ένα παγκάκι στην πλατεία.


Σήμερα, που όντως στρώνομαι σαν στρατιωτάκι και προσπαθώ να υλοποιώ τα σχέδια που έχω μέσα στο κεφάλι μου αγόγγυστα ένα-ένα, άλλοτε μόνη μου και άλλοτε με συντρόφους, σκέφτομαι πως το κάνω τεμαχίζοντας το χρόνο μου σαν λογιστής, με χάρακα ξύλινο και μαύρα μανίκια μέχρι τον αγκώνα για να μην λερώνομαι απ' τα μελάνια. Παρατηρώ μια αυστηρότητα, που δεν είναι όμως ανταγωνιστική προς τη γοητεία του εκάστοτε σχεδίου, αλλά περισσότερο μια συνέπεια και μια πρεποσύνη, μια ορθολογιστικότητα που με κάνει ν' αναρωτιέμαι αν τελικά αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί έστω και λίγο από τον πυρετό τη δημιουργίας. Φυσικά, αντιλαμβανόμενη το κομμάτι του χασίματος στον κόσμο σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ενώ κυοφορείς κάποιο πόνημα, σαν απόδειξη της έλξης που αυτό πρέπει αναπόφευκτα να σου ασκεί.


Λέω πια στον εαυτό μου

"Μέχρι το καλοκαίρι θα τελειώσω μ΄αυτό και μετά θ' ασχοληθώ με 'κείνο…"


Τώρα που το σκέφτομαι είναι αυτό που λέει ένας πολύ καλός φίλος

"Σχέδια; Μα έχουν φράξει τα συρτάρια απ' τα σχέδια!!!"


Κι εγώ έχω βαλθεί να τα τακτοποιήσω.


Τι μου έχει συμβεί;


Είναι το κλασικό "ο χρόνος που λιγοστεύει";


Είναι σημάδι ωριμότητας;

άμα είναι έτσι, να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου να χαρεί.


Ή είναι το σύνδρομο του Κοντορεβιθούλη που έχει άγχος ν' αφήσει πίσω του σημάδια για να μη χαθεί και για να μην τον χάσουν οι άνθρωποι που τον αγαπούν;


Εγώ τι θ' αφήσω πίσω; Δεν έχω ούτε καν έπιπλα.


Άλλες αφήνουν πίσω τον άντρα τους.

Άλλες τη ζωή στο χωριό.

Άλλες τη χώρα τους.

Άλλες μια πετυχημένη καριέρα.

Άλλες δυο παιδιά.

Άλλες ένα γράμμα.

Μια φωτογραφία.

Ένα σημείωμα.

Μια ανάμνηση.

Άλλες σημαντικό συγγραφικό έργο.

Άλλες πολλά ζευγάρια παπούτσια.

Άλλες δύο διαμερίσματα.

Άλλες το ημερολόγιο τους.

Άλλες κοινωνικό έργο.

Μια πολιτική παρακαταθήκη.

Μια λαμπρή σκέψη.

Ένα επιστημονικό επίτευγμα.

Μια συναρπαστική ζωή.

Ένα μοναδικό πείραμα.

Ένα αξεπέραστο τραγούδι.

Έναν δορυφόρο με το όνομα τους.

Άλλες αφήνουν πίσω τους νεκρούς.

Άλλες μόνο τη γάτα τους.


Μη μου δίνετε σημασία.

Απλά γκρινιάζω.

Είναι, που εγώ, τα βλέπω όλα ακόμη μπροστά μου.


Αναρωτιέμαι, είναι υγιές αυτό;

ή πάσχω από το σύνδρομο της Κοκκινοσκουφίτσας που χαρωπή-χαρωπή μπαίνει για μια ακόμη φορά στο δάσος με το καλαθάκι της και δε φοβάται τον κακό το λύκο;

Κι αν το δάσος είναι απέραντο;

Κι αν δεν υπάρχει ξέφωτο να πάρει μια ανάσα;

Κι αν ο λύκος είναι πραγματικά πολύ κακός;

Κι αν η γιαγιά πεθάνει στο μεταξύ;


Φτάνει.


Άλλος ένας χρόνος πίσω.

Άλλος ένας χρόνος μπροστά.





















1:38 π.μ.








REVISED YOUR TO DO LIST

Be a famous musician.

Be a famous act or.

Be a famous write r.

Be a famous basketball player.

Be famous.

























THE SOFT SELL

“Hello sir, we’ve noticed on your account that you have
Time Warner cable internet service but not Time Warner digital cable television.”

“Yes.”

“Have you considered upgrading?”

“No, I don’t have a TV.”
“You don’t have a TV?”

“No, I threw it in the ocean.”

“Why did you do that?”

“To mess with the dolphins.”

LONG PAUSE

“Well have you considered adding an additional cable phone line
for only $17.99 per month?















SPACES

If your house
got into a fight with all the other houses on the block
would it win?

Does it have the character?
Does it have the heart?
When we are all asleep
and the buildings get together
and share stories
about us living inside them
Does your house use a funny voice
to mimic the way you talk to your dog?

Does your house ever worry that you are going to leave it
for some bigger better place
closer to the ocean with a kitchen you can eat in
and floors that look old but aren’t?

Would you tell it you were going
or just up and disappear one day?
Pay some men
to gut it
and stow its innards in a truck
leave its closets full of dry cleaning hangers and pennies you couldn’t vacuum out of the carpet corners.


Για περισσότερα σαν κι αυτά που μου άρεσαν πολύ στο www.dallasclayton.com



6:28 π.μ.




Το απόγευμα της 94ης ημέρας, καθώς εκτελούσα τις υποχρεωτικές ασκήσεις στο διάδρομο τα μάτια μου εντόπισαν μια μικροσκοπική κίνηση πάνω στο πάτωμα στη δεξιά καμπίνα της προωθητικής μηχανής.

ΕΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙ!

Ένα μυρμήγκι που ψάχνει για τροφή, καταφύγιο, για λίγο χώμα, για άλλα μυρμήγκια πάνω στο γυαλιστερό, ατσάλινο πάτωμα του σκάφους μου.

Πλησίασα. Οι ευαίσθητες κεραίες του σε συνεχή κίνηση να δέχονται τα ερεθίσματα της κρύας επιφάνειας που μας περιβάλει και μας κρατάει ζωντανούς.

Πως είναι δυνατόν;

Πως έγινε αυτό;

Πως κατάφερε αυτό το πλάσμα να τρυπώσει μέσα σε αυτό το αυστηρό, μηχανικό, αποστειρωμένο περιβάλλον και να επιζήσει τους χιλιάδες ελέγχους πριν και κατά τη διάρκεια της απογείωσης;


Δε με νοιάζει. Επιτέλους έχω παρέα…


Εικόνες μυρμηγκιών να αποικούν το διάστημα πλημμυρίζουν το κεφάλι μου όταν το μυρμήγκι που πριν ήταν εκεί τώρα πια δεν είναι.


Σκέφτομαι να μην αναφέρω τίποτε γι' αυτό το επεισόδιο στην καθημερινή επικοινωνία με τη βάση.



7:22 π.μ.