Πάσχεις από το σύνδρομο του Κοτάρ όταν πιστεύεις ότι είσαι νεκρός ή ότι σου λείπουν όργανα.
Είσαι ασθενής με το σύνδρομο της Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων, τότε τα αντικείμενα σου φαίνονται μεγαλύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Τι συμβαίνει όμως με το σύνδρομο του Κοντορεβιθούλη;
Στα 18 ονειρευόμουν τα πράγματα που ήθελα να κάνω και πορωνόμουν πολύ,
συνήθως για λίγο, κάνοντας μια αστραπιαία προβολή στο μέλλον του πόσο ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη θα ένοιωθα όταν θα τα έφερνα εις πέρας.
Μετά, όταν δεν με απασχολούσαν πλέον και καταλάβαινα πως μέσα μου έχουν πια σβήσει, έλεγα στον εαυτό μου:
"Έλα μωρέ, κάποια στιγμή θα το κάνω…"
ή
"Αν ήταν πια τόσο σούπερ καταπληκτική ιδέα θα είχες ασχοληθεί πιο σοβαρά..."
Τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζει κάπως με το συναίσθημα που με πλημμύρισε όταν κάναμε με τις φίλες μου τους υπολογισμούς και βρήκαμε πως το έτος 2000 θα'μαι 28 χρονών.
"Ουάου, ούτε καν 30."
Τη θυμάμαι καλά εκείνη τη μέρα. Φορούσα ένα κοντομάνικο με άσπρο γιακά και κίτρινες οριζόντιες ρίγες κι ένα πράσινο μπουρνουζέ σορτσάκι. Φορούσα τα Strike μου με το χρατς-χρατς και ήταν καλοκαίρι αργά το απόγευμα μπροστά σ' ένα παγκάκι στην πλατεία.
Σήμερα, που όντως στρώνομαι σαν στρατιωτάκι και προσπαθώ να υλοποιώ τα σχέδια που έχω μέσα στο κεφάλι μου αγόγγυστα ένα-ένα, άλλοτε μόνη μου και άλλοτε με συντρόφους, σκέφτομαι πως το κάνω τεμαχίζοντας το χρόνο μου σαν λογιστής, με χάρακα ξύλινο και μαύρα μανίκια μέχρι τον αγκώνα για να μην λερώνομαι απ' τα μελάνια. Παρατηρώ μια αυστηρότητα, που δεν είναι όμως ανταγωνιστική προς τη γοητεία του εκάστοτε σχεδίου, αλλά περισσότερο μια συνέπεια και μια πρεποσύνη, μια ορθολογιστικότητα που με κάνει ν' αναρωτιέμαι αν τελικά αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί έστω και λίγο από τον πυρετό τη δημιουργίας. Φυσικά, αντιλαμβανόμενη το κομμάτι του χασίματος στον κόσμο σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ενώ κυοφορείς κάποιο πόνημα, σαν απόδειξη της έλξης που αυτό πρέπει αναπόφευκτα να σου ασκεί.
Λέω πια στον εαυτό μου
"Μέχρι το καλοκαίρι θα τελειώσω μ΄αυτό και μετά θ' ασχοληθώ με 'κείνο…"
Τώρα που το σκέφτομαι είναι αυτό που λέει ένας πολύ καλός φίλος
"Σχέδια; Μα έχουν φράξει τα συρτάρια απ' τα σχέδια!!!"
Κι εγώ έχω βαλθεί να τα τακτοποιήσω.
Τι μου έχει συμβεί;
Είναι το κλασικό "ο χρόνος που λιγοστεύει";
Είναι σημάδι ωριμότητας;
άμα είναι έτσι, να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου να χαρεί.
Ή είναι το σύνδρομο του Κοντορεβιθούλη που έχει άγχος ν' αφήσει πίσω του σημάδια για να μη χαθεί και για να μην τον χάσουν οι άνθρωποι που τον αγαπούν;
Εγώ τι θ' αφήσω πίσω; Δεν έχω ούτε καν έπιπλα.
Άλλες αφήνουν πίσω τον άντρα τους.
Άλλες τη ζωή στο χωριό.
Άλλες τη χώρα τους.
Άλλες μια πετυχημένη καριέρα.
Άλλες δυο παιδιά.
Άλλες ένα γράμμα.
Μια φωτογραφία.
Ένα σημείωμα.
Μια ανάμνηση.
Άλλες σημαντικό συγγραφικό έργο.
Άλλες πολλά ζευγάρια παπούτσια.
Άλλες δύο διαμερίσματα.
Άλλες το ημερολόγιο τους.
Άλλες κοινωνικό έργο.
Μια πολιτική παρακαταθήκη.
Μια λαμπρή σκέψη.
Ένα επιστημονικό επίτευγμα.
Μια συναρπαστική ζωή.
Ένα μοναδικό πείραμα.
Ένα αξεπέραστο τραγούδι.
Έναν δορυφόρο με το όνομα τους.
Άλλες αφήνουν πίσω τους νεκρούς.
Άλλες μόνο τη γάτα τους.
Μη μου δίνετε σημασία.
Απλά γκρινιάζω.
Είναι, που εγώ, τα βλέπω όλα ακόμη μπροστά μου.
Αναρωτιέμαι, είναι υγιές αυτό;
ή πάσχω από το σύνδρομο της Κοκκινοσκουφίτσας που χαρωπή-χαρωπή μπαίνει για μια ακόμη φορά στο δάσος με το καλαθάκι της και δε φοβάται τον κακό το λύκο;
Κι αν το δάσος είναι απέραντο;
Κι αν δεν υπάρχει ξέφωτο να πάρει μια ανάσα;
Κι αν ο λύκος είναι πραγματικά πολύ κακός;
Κι αν η γιαγιά πεθάνει στο μεταξύ;
Φτάνει.
Άλλος ένας χρόνος πίσω.
Άλλος ένας χρόνος μπροστά.
