Με το βλέμμα μου καρφωμένο σε ότι είναι να έρθει
μουδιασμένη ή όχι
κουρασμένη ή όχι
επιτέλους (;)
μπροστά στις αντικειμενικές συνθήκες
για όσα επιθυμούμε να συμβούν
ξαναδιαβάζω Σελίν, σελ. 418
από το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας"
"Δεν αξίζει τον κόπο να αντιστεκόμαστε, αρκεί να περιμένουμε, αφού τα πάντα στο δρόμο θα καταλήξουν. Μόνο αυτός μετράει, κατά βάθος. Δεν χωράει συζήτηση. Μας περιμένει. Θα πρέπει να κατεβούμε στο δρόμο, να το πάρουμε απόφαση, όχι ένας, όχι δύο, όχι τρεις από μας, αλλά όλοι."
1:44 π.μ.
Είμαστε ό,τι δεν ζήσαμε.
Είμαστε η βροχή που θα 'ρθει.
mecano - untitled Mayakovsky
http://www.youtube.com/watch?v=8jWhF7NfQV0
I know the power of words,
I know the tocsin of words.
They are not those that make theater boxes applaud.
Words like that make coffins break out
make them pace with their four oak legs.
It happens they are thrown out,
not printed, not published.
But the word gallops, its saddle girth tightened,
it rings through the ages and trains creep nearer
to lick... poetry's toil-hardened hands.