Είχα κάνα δυο μήνες να πάω σινεμά. Την Κυριακή τα κατάφερα. Είδα το Pina, την ταινία-αφιέρωμα του Wim Wenders στη χορογράφο Pina Bausch, και μετά δεν μπορούσα να συνέλθω σκαλωμένη κάπου ανάμεσα στην πραγματική, χειροπιαστή διάσταση της πόλης και την εξωπραγματική διάσταση της ταινίας. Ίσως να φταίει που έβλεπα 3D πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλά είχε πάρα πολύ καιρό ένα δημιούργημα του θεαματικού μοντέρνου κόσμου, να με αναστατώσει τόσο.
Έκανα δυο απανωτά τσιγάρα στο μπαλκόνι του γυαλιστερού εμπορικού κέντρου χαζεύοντας τα δορυφορικά πιάτα της αμερικάνικης πρεσβείας, και έπειτα με δυσκολία οδήγησα μέχρι το σπίτι.
..........
μέσα στο κουστούμι σου, όπως πάντα
μόλις επέστρεψες από τη δουλειά
κουρασμένος
με το τρένο
απογευματινός ήλιος
στην κουζίνα του σπιτιού
σηκώνεις τα χέρια σου αργά
φτιάχνεις μια ευρύχωρη αγκαλιά
για μένα
στο ύψος του στήθους σου
ανεβαίνω ψηλά
πάνω σε μια καρέκλα
είμαι ξυπόλητη
τα μαλλιά μου πέφτουν στα μούτρα μου
φοράω ένα μακρύ μεταξωτό φόρεμα
που περιορίζει τις κινήσεις μου
στις μύτες των ποδιών μου
τρίζουν τα κόκαλα των δαχτύλων μου
νοιώθω να χάνω το βάρος μου
και παίρνω λίγη φόρα
όση χρειάζεται
για να βουτήξω με το κεφάλι
γλιστρώντας από την αγκαλιά σου
δεν προλαβαίνεις να με κρατήσεις
μια στιγμή μόνο
ο ήχος του φορέματος μου διαρκεί περισσότερο από μένα
πέφτω μαλακά και ξανασηκώνομαι
φτύνω τα μαλλιά μου από το στόμα
και είμαι απολύτως ενήμερη για τον ιδρώτα που κυλάει στη πλάτη μου
και μετά
επανάληψη
σε λούπα
με μουσική άχρονη σε σκούρο background
πίσω από τα 3D γυαλιά μου
με πιάνουν τα κλάματα
επειδή κατάφερα και πάλι να σου ξεφύγω
Ίσως λίγο άσχετο, να με συγχωράτε, αλλά το μόνο σίγουρο με τον έρωτα είναι οτί είναι πάντα επίκαιρος. Κ το καλό με την έκφραση "αφήστε το σχόλιο σας" είναι οτί εμείς που δεν έχουμε μπλόγκς ή "εκδόσεις", βρίσκουμε ένα τόπο να γράφουμε το χάωμα μας.
Παραθέτω το άσχετο λοιπόν
Θέλω, δεν σε θέλω, δεν μας θέλω.
Σε ξέχασα ήδη.
Δεν θέλω, σε θέλω, μας θέλω.
Σε ξέχασα εντελώς.
Δεν θυμάμαι πλέον πως μοιάζεις.
Πάω παρακάτω.
Σε λυπάμαι που σ'αφήνω έτσι, αλλά πάω παρακάτω.
Και σκοντάφτω.
Και μ΄αρέσει.
Αύριο θα σε ξαναθυμηθώ. Και θα σε ξαναξεχάσω.
Και δεν θα λυπηθώ καθόλου.
Και όμως λυπήθηκα. Που δεν λυπάμαι πια.
Αύριο δεν θα αντιφάσκω.
Θα σε κρατήσω στη μνήμη για ένα λεπτό ολόκληρο.
Θα κοιμηθώ γλυκά, σκεπτόμενη ένα κομμάτι δικό σου, δύο δικά του και τρία μπάσταρδα της μνήμης.
Και θα αποκοιμηθώ χωρίς καμιά γλυκειά σου λέξη, με το ένα μάτι ανοιχτό.
Και θα αποκοιμηθώ χωρίς καμιά γλυκειά σου λέξη, με το ένα μάτι ανοιχτό.
Αύριο θα σε έχω ξεχάσει εντελώς.
Smack!
(μα γιατί μου στέλενει πάντα smack?)
m
πωωωωω
μας κλέψανε τη λούπα αυτοί οι αλήτες γαμώτο
ps. αυτή τη λούπα
http://www.youtube.com/watch?v=JRKQF-jC-kw
αλλά είναι πολύ ωραίο τραγούδι. έπρεπε να το περιμένω...
"Σαφέστατα", του αποκρίθηκα
και έπειτα κοίταξα αλλού
Βλέπεις είχε μάθει να αναγνωρίζει πότε ψεύδομαι
Ούτε αυτό δεν κράτησα δικό μου
'Όλα δικά σου" είχα πει
Γιατί αναρωτιέμαι τώρα λοιπόν;
Το παίρνω πίσω.
Αλλά τι να το κάνω όμως;
"Όλα δικά σου", ξανά.
Αλλά δεν με άκουσε.
Κοίταζε και αυτός αλλού.
Κ στεκόμενος ολίγον μακρύτερα.