Δε σε νοιάζει που
φοράς καθημερινά τα ίδια αθλητικά παπούτσια,
μονάχα τα ρούχα που κάνεις κέφι,
κι ας είναι τα χρώματα παράταιρα.
Θέλεις πολύ
να είσαι με τα παιδιά όλη μέρα,
χωμένη σε σκοτεινά σινεμά
ή λουσμένη στο φως μέσα σε συνοικιακά fast food.
Βλέπεις πάντα
το αγαπημένο σου πρόγραμμα
στις πέντε η ώρα το απόγευμα, ακριβώς.
(Είναι μια επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε ρολόι).
Θεωρείς πως είναι άδικο
που δεν μπορείς να τρως μερέντα με ψωμί κάθε φορά που πεινάς,
και σχηματίζεις κακές λέξεις
με τα γράμματα που απομένουν στον πάτο της σούπας σου.
Τότε
τα καλοκαίρια των 100 ημερών
πάνω στο ποδήλατο σου
ο αέρας αντίθετα
σε μια μεγάλη κι επικίνδυνη κατηφόρα.
(Φφφφφρρρρρρρρρρ
και
χάνεσαι μετά τη στροφή.)
Τώρα
έχεις μια άγρια χαρά που βράζει μέσα σου,
σε κάνει να τραγουδάς
κι ας είναι η φωνή σου απαίσια.
Τους αγαπώ γιατί ενώ το προσέχουν
δεν τους πειράζει.
