8 περίπου χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο μας επανερχόμαστε με καινούργιο υλικό, επισφραγίζοντας έναν ακόμη κύκλο σε ό,τι μας αναλογεί από την μεγάλη απόπειρα «για την γενικευμένη ανατροπή του αστικού πολιτισμού». Με αφορμή και την διανομή αυτού του υλικού, δηλώνουμε για μια ακόμη φορά, χωρίς να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από την αξιακή μας επιλογή, επιλογή καρδιάς, μυαλού και συναισθημάτων, επιλογή συνείδησης: Δεν πουλάμε! Το υλικό αυτό διανέμεται ελεύθερα και είναι ανοιχτά προσβάσιμο σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται γι’ αυτό με μόνους και απαράβατους όρους να μην πουληθεί από κανέναν και καμία, να μην παίξει σε μαγαζιά κάθε είδους, να μην αναπαραχθεί από κανέναν εμπορευματικό, κοινωνικό ή πολιτικό διαμεσολαβητή, να μην χρησιμοποιηθεί ως δεκανίκι ευαισθησίας από κανέναν θεσμικό φορέα. Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας η υπόθεση της εναντίωσης στις εμπορευματικές σχέσεις και της ακύρωσης του αντιτίμου σε ό,τι παράγουμε έξω από την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία ως προϋπόθεσης για την άρση της διαμεσολάβησης του χρήματος μεταξύ των ανθρώπων, έχει αλλάξει μορφές αλλά όχι περιεχόμενο. Σήμερα, πολλά προϊόντα μοιράζονται δωρεάν, συμπεριλαμβανομένων και μουσικών έργων στο διαδίκτυο, μεταφέροντας την εξαγωγή κέρδους από το αντίτιμο προς τις διαφημίσεις που ενσωματώνουν. Πρόκειται για μια ακόμη μορφή που παίρνουν οι εμπορευματικές σχέσεις στην προσπάθειά τους να διευρύνουν και να βαθύνουν το περιεχόμενό τους όλο και περισσότερο στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Τίποτε δεν έχει αλλάξει στην καπιταλιστική παραγωγή αφού πρόκειται απλά για εκσυγχρονισμό της διαδικασίας συσσώρευσης κεφαλαίου αντιστοιχιζόμενη με την εξέλιξη του όλο και περισσότερο τεχνολογιοκεντρικού πολιτισμού. Όσες μορφές παραγωγής μπορούν να ακολουθήσουν την εξέλιξη επιβιώνουν ενώ οι υπόλοιπες καταστρέφονται. Το σύνολο της υλικότητας του καπιταλισμού, ωστόσο, παραμένει ανέπαφο. Τίποτα δεν υποστέλλει την εχθρικότητά μας ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις ως κομβικό σημείο της καθημερινότητας όπου συναντιέται η πολιτική με την οικονομική μορφή του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού καθεστώτος. Μέχρι και σήμερα, μπορεί ο δρόμος να ήταν δύσκολος, η ζωή ανελέητη, τα υπαρξιακά ερωτήματα -από και προς πάσα κατεύθυνση- αμείλικτα, οι πρακτικές και επιβιοτικές δυσχέρειες μερικές φορές αξεπέραστες, αλλά μέλημά μας ήταν πάντα να μετατρέπουμε την άμεση εμπειρία μας στα κάθε είδους αναχώματα μέσα από τη δημιουργική γονιμότητα σε ξανακερδισμένο βίωμα. Ο τρόπος μας να είμαστε μαζί, να δοκιμάζουμε τους ήχους μας πάνω στο στίχο, να κουβεντιάζουμε τα αδιέξοδα, να προσπαθούμε να λύνουμε τις αντιφάσεις μας μέσα από έναν κοινό προσανατολισμό, να αγωνιούμε μέσα σε μια μεγάλη κοινότητα που στον αγώνα της για την κοινωνική και προσωπική απελευθέρωση προσπαθεί να πράξει αυτά που πρεσβεύει, δεν επιχείρησε, δεν ακολούθησε και δεν προτείνει καμία απολύτως συνταγή προς ναυτιλλομένους. Το υλικό μας δεν είναι στρατευμένο σε καμία ιδεολογία γιατί δεν αποτελεί εντεταλμένο έργο κανενός κλειστού θεωρητικού συστήματος. Κάποτε στο παρελθόν είχαμε γράψει ότι κάνουμε δημοτικό τραγούδι. Έτσι θέλουμε να είναι. Νιώθουμε μέλη μιας μεγάλης κοινότητας που μηχανεύεται την ανατροπή αυτού του κόσμου ξεδιπλώνοντας εμπνευσμένα σχέδια για τον εξανθρωπισμό ενάντια στην καπιταλιστική εξουσιαστική βαρβαρότητα. Γράφουμε τα τραγούδια μας και η κοινότητα αν θέλει τα αγκαλιάζει, τα αναπαράγει, τα οικειοποιείται χωρίς να διεκδικούμε κανενός είδους αντίτιμο, επωνυμία, πνευματική ιδιοκτησία, φήμη ή υστεροφημία. Με τα χρόνια μπορεί να ξεχαστούμε, ως μέλη, ως ονόματα, ως γνώριμες φιγούρες μέσα σε αυτή την κοινότητα αλλά τα τραγούδια μας να ταξιδέψουν μέσα της στο μέλλον μοναχά τους όπως τα δημοτικά τραγούδια… Χωρίς κάποιον δημιουργό πια αλλά ως βάσεις για αυθόρμητη συλλογική έκφραση και δημιουργία. Μακάρι! Συνεχίζουμε… Μάρτης 2010 Ωχρά Σπειροχαίτη ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ/download Έχουμε φροντίσει η μορφή mp3 στην οποία είναι εδώ ανεβασμένο το υλικό να είναι η καλύτερη δυνατή. Η σειρά των τραγουδιών που προτείνεται εδώ είναι η ενδεδειγμένη ως επιλογή μας. Επίσης, προτείνουμε για την μέγιστη ακουστική απόδοση του υλικού να το κατεβάσετε ως torrent από την διεύθυνσηhttp://www.black-tracker.gr/details.php?id=355 Καλή ακρόαση! ΣΤΙΧΟΙ Τα χρώματα Θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα Πάνω απ’ το φως τα ξημερώματα Σαν άγιος και τρελός χαμογελούσα Ήμουν χαρταετός και μ’ αμολούσα Μπορώ από τότε τα μικρά μου θαύματα Αφού διαλέξω ώρα τόπο πράγματα Δεν είναι οι ευχές μου παραμύθι πια Τις έχω αρπάξει με το χέρι απ’ τα μαλλιά Όμως να ξέρεις κανείς δεν ήταν έτσι πάντα Δεν του’ δωσαν μια δύναμη που έκανε τα κουμάντα Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί Χάδι που πέτρωσε σα διαταγή Στοιχειώνει πάντα την παιδική μου γη Σπασμένο τ’ όνομα μου στον καθρέφτη Σπασμένο γέλιο από τ’ όνειρο μου πέφτει Βρισιές μου κλέψαν τα φωνήεντα Τα σύμφωνα φτωχά αλλά βαρυσήμαντα Φωνές που πλέξαν τα κλαδιά τους στα δικά μου Πήραν μαζί τους μακριά τα όρια μου Όμως να ξέρεις δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα Εσύ βρίσκεις τη δύναμη που κάνει τα κουμάντα Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί Ούτε στιγμή δεν σ’ έκανα στην άκρη Μα ούτε και σε χτύπησα ποτέ στην πλάτη Δεν μου’ πες αν πιστεύεις πως υπάρχει δρόμος Σε συναντώ μα και σε χάνω ταυτοχρόνως Βλέπεις τα χρώματα το φως τα ξημερώματα Σταγόνες στο παρμπρίζ ψεύτικ’ αρώματα Στην πόρτα μας αδημονούν τα θαύματα Όλα απ’ τη ζωή κλεμμένα πράγματα Όμως έχε το στο νου σου δε θα’ ναι έτσι πάντα Κάθε σταυροδρόμι κρύβει μια ιντιφάντα Από τη μια δειλοί και ήρωες από την άλλη θαύματα Μη βιάζεσαι ποτέ σου’ χω σκεπάσματα Modus Vivendi Οι στίχοι του τραγουδιού είναι του Αλέξη Ασλάνογλου, του αξιοπρεπούς αυτού ανθρώπου που μέχρι το τέλος της ζωής του καιγόταν από την ποίηση χωρίς ποτέ να την συσχετίσει με τίποτε πέραν της “ακατάλυτης ουσίας των πραγμάτων”. Ούτε χρήματα, ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε αναγνώριση. Έφυγε από την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, έζησε σε μια γειτονιά στους Άγ. Ανάργυρους πάμφτωχος, αιρετικός, ομοφυλόφιλος, και πέθανε μόνος… Να αφήνεσαι στης θάλασσας το ρεύμα Να λιμνάζεις κει που πρόσκαιρα αγάπησες Ν’ αναλώνεσαι διαγνώνοντας χωρίς σκοπό Περιπτώσεις αθεράπευτες Να πληθαίνεις Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη Με τη νωχέλεια ηλιόλουστης ημέρας Μέρας που άξαφνα ναυάγησε Μες τις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις Να πληθαίνεις Να’ σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος Κρυμμένος μέσα σε χιλιές καρδιές Να περάσεις στο αίμα αυτών που σ’ αγκαλιάσαν Σ’ αγκαλιάσαν πρόσκαιρα Να πληθαίνεις Η πομπή Βλέπω μια πομπή τη λεωφόρο να κόβει στη μέση Είναι μια κηδεία εργάτη που του’ λαχε να πέσει Στο θάνατο που ο αφέντης του κρατάει πάντα μια θέση Το μεροκάματο θανάσιμος τζόγος που κόβεται στη μέση Κλειστός ο ουρανός, βουβό το μποτιλιάρισμα, αδιάφορη πόλη Τα στεφάνια, ο παπάς, οι ανθοδέσμες, οι συνάδελφοι όλοι Χαρούμενοι βαθιά που θα ζουν την επόμενη σχόλη Οι κηδείες βγάζουν βόλτα τις μνήμες πριν μπουν στη φορμόλη Πόσο απλά τ’ αφεντικά τελειώνουν τον εργάτη στο μνήμα Ο ήλιος, οι βρισιές και τα γέλια με κομμένο το νήμα Αμνηστεύει η πομπή τους φονιάδες απ’ το μεγάλο κρίμα Και κάνει μια φορά ακόμα προς το θάνατο ένα βήμα Μυξοκλάματ’ αγκαλιές κονιάκ συγγενείς και παιδιά κόλυβα κατάρες κρασί του σαβάνου ψαλιδιά Το εργοστάσιο δουλεύει αυτή την ώρα κατάμουτρη βρισιά Βιαστικά η πομπή θα διαλυθεί σαν σπασμένη αρμαθιά Δίχως μια γροθιά, μια κραυγή μ’ ένα θλιμμένο καλησπέρα Αιώνια στη μνήμη σου το εργοστάσιο θα παράγει κάθε μέρα Τ’ αφεντικό σε χαιρετά απ’ το καζίνο και την κρουαζιέρα Οι συνάδελφοι βολεύονται σαν πιόνια στης κάλπης τη σκακιέρα Είπα να ζω Είπα να ζω Κει που ζητάν Να το ξεχάσω Να ασπαστώ Τα δάκρυα μου Πριν ξεσπάσω Είμαι οι στιγμές Που δε φοβούνται Μην τις κλέψουν Είμαι ο δρόμος Που αδημονεί Να αλητέψουν Είπα να βγω Απ’ τα σύνορα μου Ψάχνω χάρτη Να εξοριστώ Στη ρεματιά Ενός αντάρτη Είμαι μια ώρα Που αφήνει πίσω Την κλεψύδρα Είμαι μια χώρα Για τους εχθρούς Λερναία Ύδρα Προσχέδια για τη Μακρόνησο Τρία μελοποιημένα ποιήματα από τα πέντε συνολικά «προσχέδια» του μακρονησιώτη Τίτου Πατρίκιου. Ποιήματα γραμμένα από το Μάρτη του 1953 έως τον Δεκέμβρη του 1954. Σήμερα, μέσα σε ένα καθεστώς βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και ως εκ τούτου εντεινόμενης κρατικής καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, κελιών σε «ειδικά καθεστώτα» εγκλεισμού, στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών… οι ιστορικές αντιστοιχίσεις προσφέρονται ως ενέχυρα για έναν εναντιωματικό Λόγο. Με μια Αριστερά να προσφέρει αφειδώς απενοχοποίηση στους πολιτικούς δημίους σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης και να συναινεί σε μια «εθνική συμφιλίωση» με εθελόδουλη συνέπεια μέχρι και σήμερα, όσοι και όσες αντιστέκονται στις μέρες μας αναγνωρίζουν στο «μεγάλο πειθαρχικό πείραμα» της Μακρονήσου πολλά θραύσματα της σύγχρονης κατασταλτικής τους εμπειρίας. Επιπλέον, ένα χρέος απέναντι σε δικούς μας ανθρώπους που βίωσαν τη χυδαιότητα της Μακρονήσου και πλήρωσαν με τη ζωή τους αυτά που πίστευαν, προστέθηκε στα κίνητρα για να προσεγγίσουμε τα ποιήματα αυτά, να αφουγκραστούμε τον μακρινό απόηχο εκείνου του μαρτυρίου και να τον κάνουμε μελωδίες αναστοχασμού των εμπειριών, ξορκισμού της παθητικότητας και ενδυνάμωσης των αντιστάσεων για μια ελεύθερη και ακηδεμόνευτη ζωή. Ι Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα Με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή Και μ’ ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου Νησί που κανείς σεισμός δε θα σε καταπιεί Μακρύ σαν πέτρινη μαγνητική βελόνη Να δείχνεις το βοριά και το νότο της πορείας της ιστορίας του χρόνου Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει Η θάλασσα δεν τ’ αντέχει αυτά τα βράχια ΙΙ ΒΕΤΟ, ΑΕΤΟ, ΓΕΤΟ, ΣΦΑ, το Γάμμα Κέντρο Απ’ την κορφή ως τα νύχια πέτρα Τ’ αντίσκηνα σα σβόλοι λάσπη Ένα κομμάτι λάσπη οι ανθρώποι Τρεμόσβηνε η ψυχή γινόταν χώμα Φασματικές λάμπες κόβανε τα πρόσωπα Φωτίζοντας μάτια τρελών Στόματα που ξεχύναν έντομα Κι ο άνεμος μες τις χοντρές αρβύλες του βασανιστή Μαστίγωνε τ’ άγριο βουνό με τη ζωστήρα του V Έτσι έμαθα πόσο βαριά είναι η άμμος Πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει Πώς ξεριζώνονται τα σκίνα κι οι αφάνες Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου Η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου Τ’ αγκάθια μείναν για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου Για τον ΜπαρμπαΓιάννη Ταμτάκο Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες της Μ. Ασίας. Προσφυγάκι το 1914, επιστρέφει το 1919 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Το 1924 εντάσσεται στην κίνηση των αρχειομαρξιστών και δραστηριοποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από τα δυναμικά σωματεία των τσαγκαράδων και, αργότερα, των ανέργων. Συμμετέχει στα γεγονότα του 1931 στη Θεσσαλονίκη και στις συμπλοκές στο Σιντριβάνι πυροβολείται από αστυνομικό στο μάγουλο. Το 1932 γνωρίζεται με τον Άγι Στίνα (Σπύρο Πρίφτη) και το 1934 περνάει στον τροτσκισμό. Πρωτεργάτης στην εργατική εξέγερση του 1936 στη Θεσσαλονίκη που πυροδοτείται από τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών, ζει μαζί με τους χιλιάδες εξεγερμένους την κατάπνιξή της και την προδοσία των σταλινικών. Το 1937 πηγαίνει εξόριστος στη Γαύδο, όπου και παραμένει μέχρι το 1941. Στη συνέχεια μεταφέρεται στο Τμήμα Μεταγωγών του Πειραιά, όπου συνδέεται ξανά με το Στίνα, το Βουρούκη και τους υπόλοιπους της ομάδας των ντεφαιτιστών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της Κατοχής ακολουθούν διεθνιστική, επαναστατική στάση κάνοντας προπαγάνδα ενάντια στον πόλεμο και αρνούμενοι να ενταχθούν στο ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, το οποίο θεωρούν εθνικιστικό και αντεπαναστατικό. Για τη στάση τους αυτή θα κυνηγηθούν τόσο από τους Γερμανούς και τους χίτες, όσο και από τους σταλινικούς φονιάδες της ΟΠΛΑ. Από το 1942 θα συνδεθεί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τις θέσεις του οποίου θα υιοθετήσει σχετικά με την γραφειοκρατικοποίηση των Κ.Κ., θέσεις που το 1947 θα τον οδηγήσουν στην οριστική απομάκρυσνήτου από τον τροτσκισμό και την προσέγγιση αντιεξουσιαστικών λογικών. Το 1951 φεύγει με πρόσκληση για να εργαστεί στην Αυστραλία, από όπου επιστρέφει οσριστικά το 1966. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνδέεται με τον αναρχικό χώρο της Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας ενεργά στις εκδηλώσεις του και πλουτίζοντας τις με την εμπειρία του. (εισαγωγή από το βιβλίο του Γ. Ταμτάκου: αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα) Ο μπαρμπαΓιάννης τις μοναχικές του ώρες συνήθιζε να τραγουδάει ή να απαγγέλει σε ένα μικρό παλιό κασετόφωνο που είχε. Η φωνή που ακούγεται στο οργανικό αυτό κομμάτι μας είναι του μπαρμπαΓιάννη από τις παλιές του κασέτες σε αποσπάσματα από την Διεθνή στα Ποντιακά και από παραδοσιακά τραγούδια της εποχής του. Ευχαριστούμε τους συντρόφους από τη Θεσσαλονίκη που μας παραχώρησαν το μοναδικό και σπάνιο αυτό υλικό. *Δεν συνηθίζουμε τις ευχαριστίες αλλά κάνουμε εκ των πραγμάτων μια εξαίρεση όσον αφορά τον συγκεκριμένο δίσκο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Μηνά Ε. που αγάπησε το υλικό μας όσο κι εμείς, ήταν καταλυτικός στην ηχογράφηση και έχει έναν εξίσου με μας κύριο λόγο στο υλικό αυτό, τον Παναγιώτη Κ. που μας στήριξε και μας στηρίζει τεχνικά και εμψυχωτικά και τον Γιάννη Χ. που επισφράγισε το τελικό αποτέλεσμα. ** “Η μεσολάβηση του εμπορεύματος και του θεάματος στις ανθρώπινες σχέσεις συγγενεύει με τις επιτυχίες της εξατομίκευσης και του ολοκληρωτισμού. Απέναντι σ’ αυτές τις όχι τυχαίες ‘εκλεκτικές συγγένειες’, ο δικός μας τρόπος απέχει πολύ, ή τουλάχιστον παλεύουμε να απέχει πολύ από την αυταρέσκεια του εκκωφαντικού. Η τέχνη δεν μπορεί να είναι τίποτα από μόνη της, όπως δεν μπορεί να είναι τίποτα από μόνος του ένας τόπος ή μια δήλωση παρουσίας. Οι ιδανικοί τόποι για συναντήσεις προϋποθέτουν αμοιβαία αναγνώριση, διάθεση και θέληση για συνεύρεση και σύμπραξη. Είναι τόποι ανίχνευσης και υπονόμευσης ατομικών ή συλλογικών αισθημάτων αυτάρκειας ή επιβεβαίωσης. Εγείρουν χειρονομίες που εκφέρουν ανατροπές ανάμεσα στο Εγώκαι στο Εσύ. Προϋποθέτουν και έχουν ως σκοπό την αναδημιουργία των σχέσεων στη βάση της κατάργησης κάθε διαχωρισμού. Αναζητούν τη γενίκευση της ελευθερίας και της συμμετοχής έξω από λογικές συμβιβασμού, αντίδρασης ή συναίνεσης. Προωθούν την ανατροπή και τη ρήξη με κάθε είδους μεσολάβηση (εμπορεύματα-φετίχ, σπόνσορες, κόμματα, ιεραρχίες, θεαματικούς όρους) ενάντια σε κώδικες ή χειρονομίες αυτοθυσίας ή χειραγώγησης.” (από την +τεχνία-: http://www.disobey.net/syntexniaplhn)downloading Ωχρά Σπειροχαίτη cd3, καλό του κατευόδιο!
Το modus vivendi, ωστόσο, έγινε τραγούδι με αφορμή τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού συντρόφου, του Βαγγέλη από τη Ν. Φιλαδέλφεια, το καλοκαίρι του 2002.
