Αληθοφανές σαν πραγματικός κατάλογος δημοπρασιών. Παιχνιδιάρικο σαν τον έρωτα του πρώτου καιρού. Συγκινητικό σαν το τέλος μιας σχέσης. Ευρηματικό σαν λογοτεχνία που ψάχνει καινούργιες φόρμες. Το μυθιστόρημα της Λιάν Σάπτον ακροβατεί σε κάθε σελίδα του μεταξύ αλήθειας και φαντασίας. Ίσως γιατί οι πρώτες ύλες αντλήθηκαν από τη ζωή των φίλων της Λιάν. Ίσως γιατί η δομή του σε πηγαίνει κατευθείαν στην αίθουσα. Και ακούς το σφυρί του δημοπράτη...τιμή εκκίνησης 5 ευρώ.
Εν μέρη graphic novel, εν μέρη κανονικό μυθιστόρημα, δίνει νέα πνοή στα παλιά φωτορομάντζα της εποχής των γονιών μας και αναδεικνύει μοναδικά, μέσα από 300 φωτογραφίες και ευφάνταστες λεζάντες, τον έρωτα στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα.
Η πολυτάλαντη εικονογράφος, εκδότρια και καλλιτεχνική διευθύντρια των New York Times εμπνεύστηκε το βιβλίο από έναν κατάλογο δημοπρασιών του 2006 με προσωπικά αντικείμενα του Τρούμαν Καπότε και τον κατάλογο έκθεσης της αλληλογραφίας του Τεντ Χιουζ και της Σίλβια Πλαθ και στη συνέχεια ζήτησε τη βοήθεια φίλων και συνεργατών της, οι οποίοι προμήθευσαν φωτογραφίες, αντικείμενα και ιστορίες από τις σχέσεις τους.
Απελευθέρωση, χιούμορ, θράσος ή συντροφικότητα στη σκληρή εποχή που όλα πουλιούνται και αγοράζονται;
Όταν ο 39χρονος φωτογράφος Χάρολντ Μόρις γνώρισε την 26χρονη αρθρογράφο, Λενόρ Ντούλαν, ήταν ντυμένος Χουντίνι και εκείνη Λίζι Μπόρντεν. Βράδυ της 31ης Οκτωβρίου 2002, σε πάρτι για το Halloween. Πίνουν, χορεύουν, φλερτάρουν. Λίγο πριν ξημερώσει η Λενόρ αποχαιρετά τον Χάρολντ με ένα φιλί και με μια σύντομη σημείωση πάνω σε πράσινη χαρτοπετσέτα: Lenor_doolan@nytimes.com
από το Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 14.02.10
Γιατί το παραπάνω δημοσίευμα με κάνει να αισθάνομαι ιδιαίτερα άβολα;
Επειδή στην αρχή πίστεψα ότι η ιστορία της Λενόρ και του Χάρολντ ήταν αληθινή.
Ότι όντως αποφάσισαν να βγάλουν την κοινή τους ζωή στο σφυρί.
Για τα λεφτά, τη δημοσιότητα, την εκδίκηση. Δεν έχει σημασία.
Έτσι δεν κάνουν όλοι;
Σε όλες τις τηλεοράσεις όλου του δυτικού κόσμου.
Βρήκα το βιβλίο χθες το πρωί.
Χάρηκα που τελικά και τα δύο πρόσωπα είναι φανταστικά.
Που ποτέ πραγματικά δεν γνωρίστηκαν σε εκείνο το πάρτι και δεν ζήσανε στο ίδιο σπίτι.
Που ποτέ δεν δώρισαν τίποτε ο ένας στον άλλο.
Ανησύχησα όμως που η κατεστημένη αστική τέχνη διάλεξε αυτόν τον ευρηματικό τρόπο για να αφηγηθεί την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας και που βρέθηκα ξανά να μισοκλείνω τα μάτια και να σουφρώνω το μέτωπο προσπαθώντας να ξεχωρίσω η θολή γραμμή ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
4:30 π.μ.
