δεν πονούσε το σώμα μου

ήμουν τόσο ελαφριά όσο ένα παιδάκι που έχει στην αγκαλιά του ένα κουτάβι

με θαύμαζα, αλήθεια

μετά βράδιασε

και έβρεξε πάνω στο μηχανάκι για το σπίτι

καθώς γυρνούσα βαριά κι ασήκωτη από μέσα

στο χωλ κρέμασα μαζί με τα κλειδιά και το μπουφάν το μοσχομυριστό απ' τους καπνούς

την καρδιά μου

δίπλα στον ρούτερ

προσπαθώντας να μη τη σύρω έτσι κενή μαζί μου στο κρεβάτι

με σκέπασα με ανασφάλειες 

και βύθισα το μυαλό μου στο μαξιλάρι

για να ονειρευτώ

τα λόγια που δεν είπα

και τα χάδια που δεν έδωσα

είμαι μια ορφανή Γουίνι Δε Που

κίτρινη σα το χρυσάφι

αρκούδα στην κοψιά

που δε λέει να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη της

και να βάλει χέρι στο βάζο με το μέλι 

παρόλο που το φως του κόσμου το λαμπρό στο κομοδίνο

ενδέχεται να σβήσει από λεπτό σε λεπτό 

και να τη ντύσει πάλι στο σκοτάδι

και μετά να χαθώ

άσε με να περπατήσω σιωπηλή

μην αφήνoντας τίποτα πίσω, 

ούτε καν φόβο

φρόντισε ο κόσμος να συνεχίσει

οι ωκεανοί να συνεχίσουν να φιλούν τους λογικούς όπως και πριν

άσε το χορτάρι να παραμείνει πράσινο

για να κρύβονται μέσα του οι βάτραχοι

για να μπορούμε να κρύψουμε κι εμείς το κεφάλι μας 

και να κλάψουμε για την αγάπη μας

κάνε τη μέρα να έρθει λαμπρή

σαν να μην υπάρχει πια πόνος

και κάνε το ποιήμα μου τόσο καθαρό όσο ένα φρεσκοξεσκονισμένο τζάμι

όπου μόλις μια χοντρή τριχωτή μέλισσα έπεσε πάνω του με όλη της τη δύναμη 

Anna Kamienska

(σε πολύ ελεύθερη μετάφραση)