σαν εκείνο το πείραμα με τη γάτα του Σρέντινγκερ

μπορεί να βρίσκεσαι εδώ
μπορεί και όχι

οπότε καταλήγω
πως είσαι για μένα
ταυτόχρονα
παρών και απών



1:47 μ.μ.




σήμερα ξεκίνησα καλά
δεν πονούσε το σώμα μου
ήμουν τόσο ελαφριά όσο ένα παιδάκι που έχει στην αγκαλιά του ένα κουτάβι
με θαύμαζα, αλήθεια

μετά βράδιασε
και έβρεξε πάνω στο μηχανάκι για το σπίτι
καθώς γυρνούσα βαριά κι ασήκωτη από μέσα

στο χωλ κρέμασα μαζί με τα κλειδιά και το μπουφάν το μοσχομυριστό απ' τους καπνούς
την καρδιά μου
δίπλα στον ρούτερ
προσπαθώντας να μη τη σύρω έτσι κενή μαζί μου στο κρεβάτι

με σκέπασα με ανασφάλειες 
και βύθισα το μυαλό μου στο μαξιλάρι

για να ονειρευτώ

τα λόγια που δεν είπα
και τα χάδια που δεν έδωσα

είμαι μια ορφανή Γουίνι Δε Που
κίτρινη σα το χρυσάφι
αρκούδα στην κοψιά
που δε λέει να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη της
και να βάλει χέρι στο βάζο με το μέλι 
παρόλο που το φως του κόσμου το λαμπρό στο κομοδίνο
ενδέχεται να σβήσει από λεπτό σε λεπτό 
και να τη ντύσει πάλι στο σκοτάδι


4:43 μ.μ.





κύριε, άφησε με να υποφέρω πολύ
και μετά να χαθώ
άσε με να περπατήσω σιωπηλή
μην αφήνoντας τίποτα πίσω, 
ούτε καν φόβο

φρόντισε ο κόσμος να συνεχίσει
οι ωκεανοί να συνεχίσουν να φιλούν τους λογικούς όπως και πριν

άσε το χορτάρι να παραμείνει πράσινο
για να κρύβονται μέσα του οι βάτραχοι
για να μπορούμε να κρύψουμε κι εμείς το κεφάλι μας 
και να κλάψουμε για την αγάπη μας

κάνε τη μέρα να έρθει λαμπρή
σαν να μην υπάρχει πια πόνος

και κάνε το ποιήμα μου τόσο καθαρό όσο ένα φρεσκοξεσκονισμένο τζάμι
όπου μόλις μια χοντρή τριχωτή μέλισσα έπεσε πάνω του με όλη της τη δύναμη 

Anna Kamienska
(σε πολύ ελεύθερη μετάφραση)


4:31 μ.μ.




ορμή
τη νιώθεις
όταν σκοντάφτεις και τρως τα μούτρα σου
εκείνο το δευτερόλεπτο που σου κόβεται η ανάσα 
για να επανέλθει γρήγορα και άρυθμα το επόμενο 
μαζί με δυο μελανιές σε κάθε σου παλάμη

ορμή
καθώς κατεβαίνεις την πλαγιά που ανέβηκες
την αισθάνεσαι στα γόνατα
το βάρος σου καθοριστικό
για το επόμενο βήμα 

ορμή
τρέχεις για να χορέψεις το αγαπημένο σου τραγούδι
πέφτει το ποτό πάνω σου
σηκώνεις τα χέρια σου στον αέρα για να δείξεις πόσο καλά περνάς
σε πατάει κάποιος μα δε σε νοιάζει
τραγουδάς τέρμα με κομμένη την ανάσα λιγάκι από το ρεφραίν

ορμή
τρέχεις να συναντήσεις αυτήν που λαχταράς
και είναι εκεί 
δεν έχει αργήσει 
για σένα στη γωνία περιμένωντας
χαμογελόντας μπροστά από τις εφημερίδες του ψιλικατζίδικου
με το τσιγάρο στο στόμα για να δείχνει πιο κουλ

ορμή
την ώρα που τελειώνεις
και η καρδιά σου πάει να βγει από το σώμα σου
και σφίγγεις τις γροθιές σου 
για να συγκρατήσεις κάθε εκατοστό της καύλας που ανταλλάχτηκε
και να εύχεσαι να κρατήσει λίγο ακόμα

ορμή
όταν θυμώνεις
σαν αρκούδα
και τα λόγια σου είναι ψάρια σε ποτάμι
που κυλάει αντίθετα με τη λογική
σου γλιστράνε και δε συγκρατιούνται με τίποτα
και ξέρεις πως θα κοιμηθείς νηστική

ορμή
όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου χτυπώντας τη  
σε αυτό που ήταν κάποτε αγαπητό
και φώναζεις προς το ασανσέρ ΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ 

ορμή
όταν δεν ξέρεις και ταυτόχρονα ξέρεις
αλλά ο χρόνος σου τρέχει και εσύ έχεις καιρό πολύ να προπονηθείς


6:17 π.μ.




Terrain, or land relief is the vertical and horizontal dimension of land surface. 
When relief is described underwater, the term bathymetry is used.

 We are roads
and as such 
we can cross each other, 
be barricaded
turn to or away from one another

We are seas
and as such 
we may be rough and choppy one day
but calm and smooth on another

We are forests
and as such 
we can be dark and impenetrable
or slashed and cleared for recreation

We are mountains
and as such 
we may have steep sides
but still allow an experienced climber to reach our peak



2:47 π.μ.




Θέλω να γράψω ένα τραγούδι που θα 'ναι βρώμικο 
και θα μιλάει με ακατάπαυστες ρίμες
για τα αφεντικά που δε με πλήρωσαν όταν έπρεπε
για τον τύπο που με χτύπησε με το αυτοκίνητο περνώντας με κόκκινο
για τη δασκάλα που μου την είπε για την προφορά 
για τον σύντροφο που πετάχτηκε και με διέκοψε στη συνέλευση
για τον εραστή που χάθηκε μετά από 3 γαμήσια

θέλω να γράψω τα λόγια από ένα τραγούδι που θα είναι άσχημο 
και θα αναφέρεται με άκομψο τρόπο
στους φίλους που δεν ρωτάν "τι συμβαίνει;"
στη μάνα μου που πιστεύει πως θα γεράσω μόνη
στις αρρώστιες που ζυγώνουν και το χρόνο που σφίγγει
στην αδελφή μου που είναι απαισιόδοξη και με τσακίζει
στην κυρία που με βρίζει στη στάση του λεωφορείου πάλι σε μια πορεία, 
λες και εγώ θέλω να είμαι εκεί

να βγει από μέσα μου μουσική 
που θα καλύψει τους στίχους ενός τραγουδιού
για τους οποίους θα ντρέπομαι
επειδή θα μιλάνε 
για τον ηλικιωμένο που δεν άκουγε και στήθηκε στη γωνία να τον βοηθήσει κάποιος να πάρει τηλέφωνο 
για τα παιδιά που αλλάζουν τους πρώην φίλους σε θερμοπυρηνικές κεφαλές βαρεμάρας
για τις συντρόφισσες που φύγαν για καριέρα
για τις συντρόφισσες που φοβούνται "τι θα πει ο κόσμος" 
για τον πατέρα μου που αναρωτιέται "Καλέ, πως είναι τα μάτια σου έτσι χάλια;" 
όταν πάω για φαγητό μετά από 11 ώρες δουλειάς 

θέλω να τραγουδήσω αυτό το τραγούδι αγκαλιά με μια φίλη
χοροπηδώντας βάναυσα πάνω κάτω
με το κεφάλι μου σχεδόν να ακουμπάει το ταβάνι
και μια φωνή που θα είναι η φωνή ενός θηλυκού τέρατος
σαν να κάνω gig στο βιολογικό, Σάββατο βράδυ μετά τη μία
μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από εκατοντάδες τσιγάρα
και να μου πετάνε κουτάκια μπύρας
και οι κιθάρες να παίζουν σαν κάτι από Ναυτία

θέλω να σκεφτώ ένα τραγούδι και να το στείλω εκεί έξω
στο κρύο

ένα τραγούδι γλυκό που θα μιλάει για τα πράγματα που αγαπώ


4:01 π.μ.



Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)