Την πρώτη φορά που έμαθα για τη Βίλλα
ήμουν πιτσιρίκα κι έπεσα πάνω σε ένα ρεπορτάζ του Ταχυδρόμου, νομίζω,
για την κατάληψη.
Έκοψα ευλαβικά τις σελίδες και τις κράτησα.
Μερικά χρόνια αργότερα
κατεβήκαμε από τη Θεσσαλονίκη
για να παρουσιάσουμε ένα θεατρικό που είχαμε ετοιμάσει.
Μόνο απ' έξω περάσαμε με το αμάξι. Βράδυ. Αρχές του 90.
Η πανκ σκηνή του βορρά κατεβαίνει για συναυλίες στη Βίλλα.
Δεν κοιμηθήκαμε μέσα,
ήταν βρώμικα.
Άσε που είχε και κάτι σκυλιά αραχτά πάνω στα στρώματα.
Καλύτερα έξω, στο βανάκι.
Μάπα μπουγάτσα για πρωινό πριν την επιστροφή.
Με την ψυχή στο στόμα
εκείνη τη μέρα μετά την Αμάρυνθο
στο καφενείο
ξαφνικά ζεστασιά και καταφύγιο.
Τελευταία φορά το καλοκαίρι.
Πιο πολύ έξω κάθισα
για να τα πω με τους γνωστούς.
Μέσα συναυλία,
καύσωνας και δεν αντεχότανε.
Το συναίσθημα πάντα το ίδιο
23 ολόκληρα χρόνια.
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ
ΧΩΡΙΣ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗΣ
6:53 π.μ.
[Είπαμε ότι ΔΕΝ λέμε λέξεις όπως : ΑΜΑΡαντος ΑΜΑΡούσιο ΑΜΑΡτωλός ΑΜΑΡέτο...]
Κατά τα λοιπά, τι να πω... Θα γυρίσει ο τροχός κουφάλες, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!
Οχι ρε συ αιμοφίλε
εκείνη τη μέρα μετά την Αμάρυνθο...
σιγά να μην τους χαρίσουμε και λέξεις...