Δε σε νοιάζει που

φοράς καθημερινά τα ίδια αθλητικά παπούτσια,

μονάχα τα ρούχα που κάνεις κέφι,

κι ας είναι τα χρώματα παράταιρα.

Θέλεις πολύ

να είσαι με τα παιδιά όλη μέρα,

χωμένη σε σκοτεινά σινεμά

ή λουσμένη στο φως μέσα σε συνοικιακά fast food.

Βλέπεις πάντα

το αγαπημένο σου πρόγραμμα

στις πέντε η ώρα το απόγευμα, ακριβώς.

(Είναι μια επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε ρολόι).

Θεωρείς πως είναι άδικο

που δεν μπορείς να τρως μερέντα με ψωμί κάθε φορά που πεινάς,

και σχηματίζεις κακές λέξεις

με τα γράμματα που απομένουν στον πάτο της σούπας σου.

Τότε

τα καλοκαίρια των 100 ημερών

πάνω στο ποδήλατο σου

ο αέρας αντίθετα

σε μια μεγάλη κι επικίνδυνη κατηφόρα.

(Φφφφφρρρρρρρρρρ

και

χάνεσαι μετά τη στροφή.)

Τώρα

έχεις μια άγρια χαρά που βράζει μέσα σου,

σε κάνει να τραγουδάς

κι ας είναι η φωνή σου απαίσια.

Τους αγαπώ γιατί ενώ το προσέχουν

δεν τους πειράζει.

Σήμερα σηκώθηκα με μπουκωμένη μύτη και ένα σώμα μου πονούσε σα να έτρωγα ξύλο όλο το βράδυ. Τεντώθηκα με δυσκολία, φόρεσα εκατό ζακέτες τη μία πάνω στην άλλη, πήρα δύο αναβράζον extra, έφτιαξα μπόλικο πράσινο τσάι κι αποφάσισα να μη βγω από το σπίτι μέχρι το απόγευμα που αναγκαστικά πρέπει να πάω στη δουλεία, όχι επειδή δε μπορώ να κάνω κοπάνα, αλλά σήμερα ξέρω ότι θα με πληρώσουν για το Πάσχα. Όμως, επειδή είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κάτσουν στα αυγά τους, είπα να καθαρίσω λιγάκι τη ντουλάπα, μιας κι έχω ακόμη κάτι κούτες από τη μετακόμιση που δεν τις έχω αγγίξει ξανά από τότε.