1.

ο επιβάτης του κουπέ αριθμός 24

είναι γύρω στα τριάντα

έχει βολευτεί και

δείχνει φανερά πως ενοχλείται

από τις τρεις γυναίκες που εισβάλουν ξαφνικά ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ

δε πα να γαμηθείς ρε μαλάκα

ναι, έχω εισιτήριο

ναι, βαγόνι 2

ναι, στο 24

ναι, είναι πλέον μεικτά

ο ελεγκτής φέρνει δυο ταλαιπωρημένους μετανάστες

θα μείνω εγώ να κοιμηθώ μαζί τους

εγώ και ο τύπος

τα κορίτσια φεύγουν για τα δικά τους κρεβάτια

όλο το βράδυ είναι ανήσυχος

τα μάτια του ορθάνοιχτα κάθε φορά που κάνω να σηκωθώ

δεν ξέρω ποιον φοβάται πιο πολύ

εμένα ή τους άλλους

το πρωί με ξυπνά ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο

"ΑΤΗΕΝΕ" μου λέει ένας από τους μετανάστες

και με βοηθά να κατεβάσω τα πράγματα μου

ο τύπος είναι άφαντος

ο σταθμός Λαρίσης γκρι, κίτρινος κι θολός

μέσα απ' το τζάμι

ξημερώματα

Σαββάτου

καλημέρα

2.

18 χρονών

πρώτη της φορά στην Αθήνα

πάμε να φάμε κάτι

μπροστά στο μαγαζί με ρωτάει:

"Ποιο είναι αυτό το παρκάκι;"

της απαντώ

"Η πλατεία Εξαρχείων"

(για τη Φ.)

είμαι το σούπερ κορίτσι

χαμένο μέσα στο πλήθος

των αντιηρώων του σουπερμάρκετ

παραμονεύω

στους διαδρόμους με τα εδώδιμα

οι πιο πολλοί πολεμούν σκληρά με τα καρότσια τους

οι πιο δυνατές τα στολίζουν με τα παιδιά τους

πάνε και έρχονται

συνεχώς

αναζητώντας μοναδικές ευκαιρίες για δράση

βάζω βιαστικά χωρίς να με δει κανείς

ένα σουπλίν mistral κάτω απ' τη στολή

μυρίζει τόοοοοσο ωραία

μετά

στο πάρκινγκ

προσπερνώ ένα γυαλιστερό μπατ-μομπίλ

και χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα με τα πόδια

σπίτι

είμαι το σούπερ κορίτσι

φυλακισμένο από τον κάκιστο κακό

μέσα σε ένα ευρύχωρο δυάρι

έχω την ιδιότητα να γίνομαι αόρατη όταν δεν πρέπει

και να μην λέω αυτό που σκέφτομαι όταν πρέπει