At the airport

2 σχόλια

5:02 π.μ.

1σχόλια

5:29 π.μ.

Fish

when i grow up i want to be a poem 4 σχόλια

6:56 π.μ.

Sheep

when i grow up i want to be a poem 0 σχόλια

6:52 π.μ.

Polar Bear

when i grow up i want to be a poem 0 σχόλια

6:51 π.μ.

In the Death Star

0 σχόλια

6:24 π.μ.

4 σχόλια

Το πρώτο “sex ρομπότ” του κόσμου παρουσίασε αμερικανική εταιρεία σε εμπορική έκθεση στο Λας Βέγκας. Η επιμελώς ατημέλητη Roxxxy είναι η πρώτη κούκλα με τεχνητή νοημοσύνη και συνθετικό δέρμα που μοιάζει με ανθρώπινο.

Η κούκλα έχει ύψος 1.70, ζυγίζει 54 κιλά και έχει πέντε "προσωπικότητες" για κάθε γούστο.

Οι παρτενέρ της μπορούν να προσαρμόσουν τα χαρακτηριστικά της, όπως τη φυλή, το χρώμα μαλλιών και το μέγεθος του στήθους.

Το σημαντικότερο για τη Roxxxy, είναι ότι επικοινωνεί με το σύντροφό της, αντιδρά ανάλογα με το άγγιγμα και συζητά μαζί του για διάφορα θέματα, ακόμα και για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το ρομπότ παρόλο που δεν μπορεί να κουνήσει τα άκρα του, έχει ανατομικά ορθό σκελετό και μπορεί ακόμα και να χασμουρηθεί.

Μαζί με την αγορά ενός λάπτοτ, η κούκλα διατίθεται ανάμεσα στα 7.000 με 9.000 δολάρια.

Ο εφευρέτης της Douglas Hines, δήλωσε ότι ο αρχικός σκοπός ήταν να φτιάξει μια κούκλα στην οποία μπορεί ο ιδιοκτήτης να μιλάει και να σχετίζεται.

“Δεν μπορεί να σκουπίσει ή να μαγειρέψει αλλά μπορεί να κάνει σχεδόν όλα τα υπόλοιπα, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ”, δήλωσε ο κατασκευαστής προσθέτοντας: “Είναι σύντροφος. Έχει προσωπικότητα. Σε ακούει. Μιλάει. Αισθάνεται το άγγιγμά σου. Κοιμάται”.

Συνδέεται ασύρματα με το διαδίκτυο, για να μπορεί να αναβαθμιστεί, να επιδιορθωθεί και να στέλνει email στον άντρα της.

Ο Hines, της εταιρείας TrueCompanion, υποστηρίζει επίσης ότι η κούκλα μπορεί να κάνει απλές συζητήσεις και ότι είναι σχεδιασμένοι για να “γνωρίζει ακριβώς τι σου αρέσει. Αν σου αρέσουν οι Πόρσε, της αρέσουν οι Πόρσε. Αν σου αρέσει η μπάλα, της αρέσει η μπάλα”.

Το ρομπότ είναι διαθέσιμο στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και αναμένεται να διατεθεί σε όλο τον κόσμο.

Ταυτόχρονα σχεδιάζεται η ανδρική εκδοχή του, ο Rocky.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

και θέλω να παίζουμε κρυφτό,

και να σου δίνω τα ρούχα μου,

και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,

και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,

και να σου τρίβω το σβέρκο σου,

και να σου φιλάω τα πόδια σου,

και να σου κρατάω το χέρι σου,

και να βγαίνουμε για φαγητό και να μη με νοιάζει που τρως το δικό μου,

και να βρισκόμαστε στο Ρούντυ'ς και να λέμε πως τα περάσαμε σήμερα,

και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,

και να κουβαλάω τα ντοσιέ σου,

και να γελάω με την παράνοιά σου,

και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,

και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,

και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,

και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,

και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,

και να πηγαίνουμε στο Φλοράντ για καφέ τα μεσάνυχτα,

και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,

και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,

και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,

και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο,

και να μη γελάω με τ' αστεία σου,

και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμη,

και να χαϊδεύω το δέρμα σου,

και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα χέλη σου το λαιμό σου το στήθος σου τον κώλο σου το

και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,

και να κάθομαι στις σκάλες να καπνίζω ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,

και να τρελαίνομαι όταν αργείς,

και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,

και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,

και να πηγαίνω στο πάρτυ σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

και να 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,

και να 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,

και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή,

και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,

και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,

και να τρομάζω όταν θυμώνεις και το 'να μάτι σου κοκκινίζει και τ' άλλο σου μάτι γαλάζιο και τα μαλλιά σου στ' αριστερά και το πρόσωπο σου ανατολίτικο,

και να σου λέω πως είσαι θεσπέσια,

και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,

και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,

και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,

και να σε πληγώνω όταν σ' αγγίζω,

και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου,

και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

και να κυλάει το σάλιο σου πάνω στο στήθος σου,

και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,

και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις την κουβέρτα,

και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου την παίρνεις,

και να λιώνω όταν χαμογελάς,

και να διαλύομαι όταν γελάς,

και να μην καταλαβαίνω γιατί λες ότι σε απορρίπτω αφού δεν σε απορρίπτω,

και ν' αναρωτιέμαι πώς σου πέρασε ποτέ από το νου ότι εγώ θα μπορούσα να σε απορρίψω,

και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι κι αλλιώς,

και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος τον άγγελο του δέντρου το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,

και να σου γράφω ποιήματα,

και ν' αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις,

και να σ' αγαπώ τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,

και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,

και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς από το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,

και να κλαίω σαν μωρό παιδί όταν φεύγεις στο τέλος,

και να σκοτώνω τις κατσαρίδες,

και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις,

και πάλι να τα παίρνω πίσω,

και να σου λέω να παντρευτούμε,

και εσύ να μου λες πάλι όχι,

αλλά εγώ να σ' το λέω και να σ' το ξαναλέω,

γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά,

εγώ το λέω,

και πάντα σοβαρά το έλεγα,

από την πρώτη κιόλας φορά που σ' το είπα,

και να τριγυρίζω στην πόλη και να τη νιώθω άδεια χωρίς εσένα,

και να θέλω ό,τι θέλεις,

και να νομίζω πως χάνομαι αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,

και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου,

και να προσπαθώ να σου δίνω ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει στάλα λιγότερο,

και ν' απαντώ στις ερωτήσεις σου αν και θα προτιμούσα να μην απαντήσω,

και να σου λέω την αλήθεια έστω κι αν κατά βάθος δεν θέλω,

και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,

και να νομίζω πως όλα τελείωσαν κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ΄τη ζωή σου,

και να ξεχνάω ποιος είμαι,

και να προσπαθώ να 'ρθω πιο κοντά σου γιατί είναι ωραίο να μαθαίνω να σε μαθαίνω,

κι αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω,

και να σου μιλάω κάτι άθλια γερμανικά και κάτι εβραίικα τρισάθλια,

και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,

και κάπως,

με κάποιο τρόπο,

να σου εκφράσω έστω και λίγο/

τον ακάθεκτο τον ακατάλυτο τον ακαταμάχητο τον ακατάσβεστο τον μεταρσιωτικό τον ψυχαναληπτικό

τον-άνευ-όρων τον-τα-πάντα-πληρούντα τον-δίχως-τέλος-και-δίχως-αρχή-έρωτα μου για σένα.

ΣΑΡΑ ΚΕΗΝ

Λαχταρώ, μετάφραση Τζ. Μαστοράκη

έκδοση Νέας Σκηνής, 2003,

σσ. 91-95

Ευτυχώς, μπροστά σε όλα τα παραπάνω, η Roxxxy και ο Rocky, δεν μπορούν παρά να χασμουρηθούν.

1:57 π.μ.

Τίποτα δε μου ανήκει

0 σχόλια

Καθώς πια τίποτα δε μου ανήκει μέσα στ' ανάκτορα

ούτε καν το χρυσάφι της οροφής και τα μάρμαρα

και οι κονσόλες παγώσανε και τα μαλλιά σου σέρνονται πίσω

από τα σφιγμένα κρύσταλλα

και οι πλαφονιέρες σταλάζουν την τέφρα του χειμωνιάτικου

ήλιου

καθώς οι λειμώνες δε βρίσκουνε πια την παλιά τους λαλιά

Βλέπω πως λάθεψα γυρίζοντας έξω από θέρετρα

στο πυκνό δάσος των πολυκατοικιών δίπλα στη θάλασσα

όπου βυθίζομαι για να σ' αγγίξω μόλις

επειδή σ' αγαπώ περισσότερο απ΄όλα τα κτίσματα

και αν δε σε γνώριζα θα 'ταν όλα εφήμερα

γιατί οι βιτρίνες είναι μια λάσπη, τα εργοστάσια μια θλίψη

και η πόλη

αφήνει να πέσουν οι κάλυκες της πλαστικής μου καρδιάς

πάνω σε φύλλα από δάκρυα

Τίποτα δε μου ανήκει, καμιά παλινόρθωση

τα μάγουλα σου στο χιονισμένο αυχένα των βουνών

καθώς η ματιά μου βυθίζεται στην άπειρη έκταση

αφήνοντας πια τ' αυτοκίνητα στα δικά τους τραγούδια

Γιατί η δίψα για το ατόφιο χρυσάφι είναι τα μάτια σου

και η πείνα για καθαρό αλουμίνιο τα χέρια σου

φιλιόμαστε σε σκοτεινές δισκοθήκες και σου εξηγώ

Κι όταν χαράξει πως τάχα να πάμε αντίθετα

θα γυρίζουμε με τα ρούχα παλιά στα νεόκτιστα

μια άσπρη κορνίζα, βιβλία και θέρμανση στις γωνιές

Ασλάνογλου-Από τις ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ,

Θεσσαλονίκη, κάπου ανάμεσα στο καλοκαίρι του 1971 ως το φθινόπωρο του 1975.

Όταν νιώθω πως χτυπάει εντός μου η μηχανική καρδιά της πόλης.

2:32 π.μ.

The dying of today

1σχόλια

ΔΝΕΙΣΤΕΡ (κομιστής κακών ειδήσεων)

Κι ένα άλλο πράγμα που δικαιώνει την προτίμηση μου για τις κακές ειδήσεις έναντι των καλών είναι ο τρόπος που ακούγονται οι κακές ειδήσεις η καταγοήτευση του ακροατηρίου τα μάτια που γουρλώνουν τα στόματα που χάσκουν οι γροθιές που σφίγγουν και ξεσφίγγουν αρπάζονται από την κάθε λέξη με παρακολουθούν με μια ένταση που με χαροποιεί

...

όλα τα στόρια σας τ' ορκίζομαι όπου να' ναι θα κατέβουν όλα τα στόρια είναι ένα από τα πρώτα επακόλουθα των κακών ειδήσεων αυτό τα στόρια που κατεβαίνουν όπως τα βλέφαρα μιας γυναίκας κλείνουν με τον τρόμο ενός ακούσματος κι έτσι δρόμοι ολόκληροι θα ζητήσουν καταφύγιο στο σκοτάδι

...

οι πολύ κακές ειδήσεις είναι τόσο άστατο αγαθό δεν μπορείς να ξέρεις με απόλυτη σιγουριά τι ωκεάνιες μεταμορφώσεις φέρνουν μαζί τους είναι φάρμακο είναι αρρώστια

...

ΚΟΥΡΕΑΣ (αυτός που ακούει)

Ίσως η ευχαρίστηση που αντλείτε από την αναμετάδοση των κακών ειδήσεων έχει το ανάλογό της μόνο στην τρομαχτική αίσθηση πως οι ειδήσεις είναι ευπρόσδεκτες;

(Ο Δνείστερ τον αφήνει να συνεχίσει)

Σαν να είχαμε όλοι μέσα μας έναν πόνο ένα κενό που χάσκει ακόμη και στη μέση του γέλιου ειδικά ναι ειδικά στη μέση του γέλιου χάσκει και μόνο το τρομερό θα μπορούσε να το γεμίσει;

(Παύση. Ο βόμβος μιας πόλης σε κρίση. Ο μακρινός ήχος της συλλογικής απόγνωσης. Ο Δνείστερ σηκώνεται από την πολυθρόνα. Κάτω από τα πόδια του τρίζουν τα σπασμένα γυαλιά από το ξέσπασμα του κουρέα που κατέστρεψε το μαγαζί του.)

ΔΝΕΙΣΤΕΡ

(καταλαβαίνει πως το έργο του εδώ τελείωσε)

Τι παράξενο

Τι παράξενο αίσθημα με κυριεύει πάντοτε την ώρα που αποτραβιέμαι και η σεξουαλική αναλογία δεν είναι τελείως ανάρμοστη στο κάτω κάτω μήπως όλοι μας δεν λαχταράμε ν' αφήσουμε πίσω μας μια γυναίκα τόσο μεταμορφωμένη από τη συνάντησή της μαζί μας που να 'χουμε να καυχιόμαστε πως η ζωή της κόπηκε οριστικά στα δύο η γυναίκα πριν η γυναίκα μετά;

(Σαρκάζει τον κουρέα που αφού κατέστρεψε το μαγαζί του, τώρα, στο χείλος της απόλυτης καταστροφής πιάνει τη σκούπα να το συμμαζέψει. Αυτο-επιτιμητικό γέλιο.)

Αλλά όχι οι κακές ειδήσεις σας τάραξαν σαν ανεμοστρόβιλος κι έπειτα αδυσώπητα ο νόμος μίλησε με το στόμα σας πρώτα το σπίτι θα πέσει και έπειτα το σπίτι θα ξανασηκωθεί το ίδιο και τα μαγαζιά το ίδιο και τα περίπτερα και τα τσαντίρια των ζητιάνων ο νόμος είναι νόμος πόσες Τροίες ξανασηκώθηκαν η μία πάνω στην άλλη δώδεκα;

...

(Παύση. Ο Κουρέας ξαναρχίζει το σκούπισμα...)

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ

(Ο Κουρέας σταματάει...)

Πνίξτε το αυτό το γελοίο ένστικτο της επισκευής πετάξτε το από το χαρακτήρα σας ποδοπατήστε το τι είστε; έντομο είστε; έχετε δει μυρμήγκια; κλωτσήσετε μια μυρμηγκοφωλιά και τι θα συμβεί φρενιάζουν για ένα λεπτό και για ένα λεπτό και μόνο ο παρατηρητής μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα πως τα μυρμήγκια έχουν ψυχή ο φόβος τους ο πανικός τους και μερικά εδώ κι εκεί παράλυτα θαρρείς από απελπισία ναι αυτή η έξοχη ιδιότητα αποδίδεται ακόμη και σ' αυτά έτσι φαίνεται αλλά τότε

(Αναστενάζει)

Τι κάνουν τότε τα μυρμήγκια πιάνουν τις σκούπες;

(Παύση)

Η παράλυση δεν ήταν απελπισία ούτε κατ' επέκτασιν το σκούπισμα ηρωισμός είναι απλώς το έντομο που είναι έντομο

(Παύση)

Από το ΥΣΤΑΤΟ ΣΗΜΕΡΑ του Χάουαρντ Μπάρκερ

12:56 π.μ.