Το βρήκα ψάχνοντας κάτι άσχετο σε κάποιο blog.

Όποτε το σκέφτομαι, γελάω.


1:56 π.μ.





Χτες ήταν μια δύσκολη μέρα.

Αλλά θα μου επιτρέψετε να μη πω τίποτα γι αυτό.

Όμως το βράδυ γύρω από πολλές σπιτικές πίτσες στην αυλή με λίγους φίλους, πίνοντας άφθονη μπύρα και ακούγοντας παλιά αγαπημένα κομμάτια έμαθα πως το London Calling, των Clash θα είναι ένα από τα κομμάτια που θα ντύσουν μουσικά τη διαφημιστική καμπάνια των ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου ακριβώς σε ένα χρόνο από τώρα.


Και ήταν ένα σοκ.


Ναι, το ξέρω πως ένα τραγούδι, τόσοοοο γνωστό που έχει οικειοποιηθεί τη φράση London Calling από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του BBC όταν εξέπεμπε την αγωνία του κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί πολύ εύκολα να χάσει το νόημα του. Μπορεί επίσης να είναι ξεφτιλισμένα τα μέλη της μπάντας εν ζωή που ξεπούλησαν το κομμάτι πρώτα στην εταιρία και έπειτα στην επιτροπή οργάνωσης των αγώνων, αλλά έλεος ΔΕΝ ΑΚΟΥΝΕ ΤΙ ΛΕΕΙ;


Πώς θα το σιγοτραγουδάνε βλέποντας μπάντμινκτον;


Θα τους κάτσει στο λαιμό, ή καλύτερα ΝΑ τους κάτσει στο λαιμό.


Γιατί σίγουρα αυτό το τραγούδι, μήνυμα προς τους επιζώντες μιας αποκαλυπτικής καταστροφής σε σκηνή από ταινία με ζόμπι των 70s όπου μέσα στο εγκαταλειμμένο σπίτι οι πρωταγωνιστές βρίσκουν ένα σκονισμένο ραδιόφωνο και αγγίζοντας το ακούνε την τελευταία απεγνωσμένη εκπομπή πριν από το τέλος, έτσι και τώρα, παραμένει επίκαιρο και απόλυτα τρυφερά δικό μας.


Στο διάολο με τους δημιουργούς.


Straight to hell, boys.


Θα με συγχωρήσετε όμως που θα εξαιρέσω τον Strummer που του έχω από μικρή μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Μακάρι να ήταν εκεί. Όπως το 1979.

Την εποχή που η βρετανική κοινωνία ήταν σε αναταραχή, που ζούσε με το φόβο του πυρηνικού ατυχήματος στο Three Mile Island, που έτρεμε πρωτοσέλιδα μην λιώσουν οι πάγοι μια ώρα αρχύτερα, που ο καυτός ήλιος μια την πλησίαζε και μια απομακρυνόταν

Το ίδιο κάνανε τότε και οι μπάτσοι.

Πλησίαζαν για να τη χτυπήσουν.

Και την έλιωσαν.


Και το καλοκαίρι του 2011 ξανασήκωσε κεφάλι. Και οι γλάροι που προσπαθεί να μιμηθεί ο Strummer μέσα στο τραγούδι πετάξανε πολύ χαμηλά πάνω από το ποτάμι για αρκετές μέρες.


Και επίσης εγώ θα σκεφτόμουνα πιο έξυπνα και πιο πιασάρικα, και θα πρότεινα με ενθουσιασμό στους διοργανωτές ένα άλλο κομμάτι των Clash που νομίζω πως ταιριάζει γάντι. Το London's Burning. Σκεφτείτε το.


Υ.Γ



Κάπου το παραπάνω κομμάτι λέει...


Can you cough it up loud and strong

The immigrants

They wanna sing all night long

It can be anywhere

Most likely it could be any frontier

Any hemisphere

No man's land

Ain't no asylum here



3:06 π.μ.







9:01 π.μ.






2:10 π.μ.



































"Ποτέ να μη σου φεύγει
απ' το μυαλό
τα χέρια σου δυο μηχανές
νοικίαζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ' αρέσει
δεν σ' αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό."

Απόσπασμα του τραγουδιού "Το σύστημα"
από το δίσκο του 1975 "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας"
των Κηλαηδόνη - Νεγρεπόντη












3:48 μ.μ.






Είχα κάνα δυο μήνες να πάω σινεμά. Την Κυριακή τα κατάφερα. Είδα το Pina, την ταινία-αφιέρωμα του Wim Wenders στη χορογράφο Pina Bausch, και μετά δεν μπορούσα να συνέλθω σκαλωμένη κάπου ανάμεσα στην πραγματική, χειροπιαστή διάσταση της πόλης και την εξωπραγματική διάσταση της ταινίας. Ίσως να φταίει που έβλεπα 3D πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλά είχε πάρα πολύ καιρό ένα δημιούργημα του θεαματικού μοντέρνου κόσμου, να με αναστατώσει τόσο.

Έκανα δυο απανωτά τσιγάρα στο μπαλκόνι του γυαλιστερού εμπορικού κέντρου χαζεύοντας τα δορυφορικά πιάτα της αμερικάνικης πρεσβείας, και έπειτα με δυσκολία οδήγησα μέχρι το σπίτι.


..........


μέσα στο κουστούμι σου, όπως πάντα

μόλις επέστρεψες από τη δουλειά

κουρασμένος

με το τρένο


απογευματινός ήλιος

στην κουζίνα του σπιτιού


σηκώνεις τα χέρια σου αργά

φτιάχνεις μια ευρύχωρη αγκαλιά

για μένα

στο ύψος του στήθους σου


ανεβαίνω ψηλά

πάνω σε μια καρέκλα

είμαι ξυπόλητη

τα μαλλιά μου πέφτουν στα μούτρα μου

φοράω ένα μακρύ μεταξωτό φόρεμα

που περιορίζει τις κινήσεις μου


στις μύτες των ποδιών μου

τρίζουν τα κόκαλα των δαχτύλων μου

νοιώθω να χάνω το βάρος μου

και παίρνω λίγη φόρα

όση χρειάζεται

για να βουτήξω με το κεφάλι

γλιστρώντας από την αγκαλιά σου


δεν προλαβαίνεις να με κρατήσεις

μια στιγμή μόνο

ο ήχος του φορέματος μου διαρκεί περισσότερο από μένα


πέφτω μαλακά και ξανασηκώνομαι

φτύνω τα μαλλιά μου από το στόμα

και είμαι απολύτως ενήμερη για τον ιδρώτα που κυλάει στη πλάτη μου


και μετά

επανάληψη

σε λούπα

με μουσική άχρονη σε σκούρο background


πίσω από τα 3D γυαλιά μου

με πιάνουν τα κλάματα

επειδή κατάφερα και πάλι να σου ξεφύγω



10:28 π.μ.
























Δε σε νοιάζει που

φοράς καθημερινά τα ίδια αθλητικά παπούτσια,

μονάχα τα ρούχα που κάνεις κέφι,

κι ας είναι τα χρώματα παράταιρα.


Θέλεις πολύ

να είσαι με τα παιδιά όλη μέρα,

χωμένη σε σκοτεινά σινεμά

ή λουσμένη στο φως μέσα σε συνοικιακά fast food.


Βλέπεις πάντα

το αγαπημένο σου πρόγραμμα

στις πέντε η ώρα το απόγευμα, ακριβώς.

(Είναι μια επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε ρολόι).


Θεωρείς πως είναι άδικο

που δεν μπορείς να τρως μερέντα με ψωμί κάθε φορά που πεινάς,

και σχηματίζεις κακές λέξεις

με τα γράμματα που απομένουν στον πάτο της σούπας σου.


Τότε

τα καλοκαίρια των 100 ημερών

πάνω στο ποδήλατο σου

ο αέρας αντίθετα

σε μια μεγάλη κι επικίνδυνη κατηφόρα.


(Φφφφφρρρρρρρρρρ

και

χάνεσαι μετά τη στροφή.)


Τώρα

έχεις μια άγρια χαρά που βράζει μέσα σου,

σε κάνει να τραγουδάς

κι ας είναι η φωνή σου απαίσια.


Τους αγαπώ γιατί ενώ το προσέχουν

δεν τους πειράζει.


4:47 π.μ.




Σήμερα σηκώθηκα με μπουκωμένη μύτη και ένα σώμα μου πονούσε σα να έτρωγα ξύλο όλο το βράδυ. Τεντώθηκα με δυσκολία, φόρεσα εκατό ζακέτες τη μία πάνω στην άλλη, πήρα δύο αναβράζον extra, έφτιαξα μπόλικο πράσινο τσάι κι αποφάσισα να μη βγω από το σπίτι μέχρι το απόγευμα που αναγκαστικά πρέπει να πάω στη δουλεία, όχι επειδή δε μπορώ να κάνω κοπάνα, αλλά σήμερα ξέρω ότι θα με πληρώσουν για το Πάσχα. Όμως, επειδή είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κάτσουν στα αυγά τους, είπα να καθαρίσω λιγάκι τη ντουλάπα, μιας κι έχω ακόμη κάτι κούτες από τη μετακόμιση που δεν τις έχω αγγίξει ξανά από τότε.

Μέσα βρήκα διάφορα πράγματα που κρατάω χρόνια και ευλαβικά μεταφέρω από σπίτι σε σπίτι για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Σε ένα σέξιον των πραγμάτων αυτών (μεταπτυχιακό-Αγγλία), ανακάλυψα το παρακάτω ποίημα που το γούσταρα όταν το πρωτοδιάβασα και το γουστάρω ακόμη, και επειδή είναι εύστοχο αλλά και επειδή είναι πραγματικά η χαρά των απανταχού grammar και spell-checkers.



"Listen Mr Oxford Don"

Me not no Oxford don
me a simple immigrant
from Clapham Common
I didn't graduate
I immigrate

But listen Mr Oxford don
I'm a man on de run
and a man on de run
is a dangerous one

...I ent have no gun
I ent have no knife
but magging de Queen's English
is the story of my life

I dont need no axe
to split/up yu syntax
I dont need no hammer
to mash up yu grammar

I warning you Mr Oxford don
I'm a wanted man
and a wanted man
is a dangerous one

Dem accuse me of assault
on the Oxford dictionary/
imagine a concise peaceful man like me/
dem want me to serve time
for inciting rhyme to riot
but I tekking it quiet
down here in Clapham Common

I'm not a violent man Mr Oxford don
I only armed wit mih human breath
but human breath
is a dangerous weapon

So mek dem send one big word after me
I ent serving no jail sentence
I slashing suffix in self defence
I bashing future wit present tense
and if necessary
I making de Queen's English accessory/ to
my offence

(John Agard, 1985, from Mangoes & Bullets)





3:41 π.μ.





3:33 π.μ.



























































Ξέρω ότι έχω πολύ καιρό να γράψω.
Συγνώμη,
αλλά δεν έχω κάτι σημαντικό να πω,
ή έτσι νομίζω.

Ευτυχώς όμως γίνονται σημαντικά πράγματα τριγύρω μου.
Τα κορίτσια και τα αγόρια του Μωβ Καφενείου πάνε τουρνέ μαζί με τις γυναίκες στην πυρά.

Τρεις στάσεις. Μία εδώ, μία στο Βόλο και στη συνέχεια για μια ακόμη φορά στην Αθήνα.

Μην τις χάσετε!

Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.
Κάπου εδώ είμαι.
Απλώς αγραναπαύομαι.


5:06 π.μ.





Η Isabella Rossellini, σκηνοθετεί, γράφει και παρουσιάζει δίλεπτα πορτραίτα των ασυνήθιστων τεχνικών αποπλάνησης που υιοθετούν πλάσματα του ζωικού βασιλείου, από τα μικρότερα έντομα μέχρι τα μεγαλύτερα θηλαστικά. Απίθανα αισθητικά αλλά πάνω απ' όλα προκλητικά, επειδή ριζικά αμφισβητούν τον ένα και μοναδικό τρόπο που μας έχουν μάθει να αντιλαμβανόμαστε την ερωτική έλξη και πράξη.


Βρείτε τα εδώ http://www.sundancechannel.com/greenporno/





3:02 π.μ.