Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη. Σιγά σιγά συνήθισα να βλέπω τον δημόσιο χώρο ως εχθρικό έδαφος, αυλακωμένο με παράλογες και ταπεινωτικές απαγορεύσεις, που τον διασχίζω όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να πάω από μια ιδιωτική κατοικία σε μια άλλη. Στο δημόσιο χώρο δεν έχω θέση και τίποτα ευχάριστο δεν μπορεί να μου συμβεί.


Μισέλ Ουελμπέκ (εκπρόσωπος της παρισινής αφρόκρεμας της διανόησης)



οι πλατείες μου

τα πεζοδρόμια μου

οι δρόμοι μου

οι διαβάσεις μου


η κουζίνα σου

το δωμάτιο σου

το καθιστικό σου

το καταφύγιο σου


Κάποτε, υπήρξαν στιγμές και σ' αυτή την πόλη, που το δημόσιο εφόρμησε βίαια μέσα στο ιδιωτικό και το εξανάγκασε στην καλύτερη των περιπτώσεων ν' ανοίξει την πόρτα και να βγει στους δρόμους όπου όλα τα ευχάριστα ήταν πιθανά.

Ήταν τότε που ο χτύπος της καρδιάς της πόλης δεν μπορούσε πια να καλυφθεί από το βόμβο της συνεχούς ροής των αυτοκινήτων ή από τον θόρυβο του τηλεοπτικού πομπού που συνήθως μεσολαβεί για να φέρει φιλτραρισμένο, το χαοτικό, άγριο, ανεξέλεγκτο ΕΞΩ στο τακτοποιημένο, ήσυχο και καθαρό ΜΕΣΑ.

Αν θυμάσαι, ήταν τότε που δεν μπορούσες με τίποτα να κάτσεις σπίτι κι όταν έβγαινες είχες να πας παντού.

Λυπάμαι που αυτό δεν το λαμβάνετε υπ' όψιν σας βλοσυρέ μεσιέ Ουελμπέκ.

Οι άνθρωποι, μπροστά τις απαγορεύσεις, ιδιαίτερα αν αυτές είναι παράλογες και ταπεινωτικές, πάντα θα βρίσκουν τρόπο ν' αντιδρούν, και ο δημόσιος χώρος δεν μπορεί παρά να είναι το μέρος όπου θα συναντιούνται όσο εχθρικά πλασμένος κι αν είναι.


Έτσι λοιπόν,

αύριο,

15 Δεκέμβρη

στη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ,

θα τα πούμε εκεί έξω.


Α!

Και ένα ανάγνωσμα για τη διαδρομή από το σπίτι μέχρι τους δρόμους

η ολόφρεσκη (σπαρταράει) μπροσούρα

ΑΘΗΝΑ ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ

Χωρική Ανάλυση της Εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008


από

urban anarchy

Εκδόσεις για τους Χωρικούς Ανταγωνισμούς

(αν είστε της παλιάς σχολής ψάξτε την στα στέκια, στις καταλήψεις, στους απελευθερωμένους χώρους έξω απ' το σπίτι σας, αλλιώς ψηφιακά κατεβάστε την σαν PDF στο www.urbananarchy.gr)







2:05 π.μ.




1.


ο επιβάτης του κουπέ αριθμός 24

είναι γύρω στα τριάντα

έχει βολευτεί και

δείχνει φανερά πως ενοχλείται

από τις τρεις γυναίκες που εισβάλουν ξαφνικά ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ

δε πα να γαμηθείς ρε μαλάκα

ναι, έχω εισιτήριο

ναι, βαγόνι 2

ναι, στο 24

ναι, είναι πλέον μεικτά


ο ελεγκτής φέρνει δυο ταλαιπωρημένους μετανάστες

θα μείνω εγώ να κοιμηθώ μαζί τους

εγώ και ο τύπος

τα κορίτσια φεύγουν για τα δικά τους κρεβάτια


όλο το βράδυ είναι ανήσυχος

τα μάτια του ορθάνοιχτα κάθε φορά που κάνω να σηκωθώ

δεν ξέρω ποιον φοβάται πιο πολύ

εμένα ή τους άλλους


το πρωί με ξυπνά ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο

"ΑΤΗΕΝΕ" μου λέει ένας από τους μετανάστες

και με βοηθά να κατεβάσω τα πράγματα μου


ο τύπος είναι άφαντος

ο σταθμός Λαρίσης γκρι, κίτρινος κι θολός

μέσα απ' το τζάμι

ξημερώματα

Σαββάτου


καλημέρα




2.


18 χρονών

πρώτη της φορά στην Αθήνα

πάμε να φάμε κάτι

μπροστά στο μαγαζί με ρωτάει:

"Ποιο είναι αυτό το παρκάκι;"

της απαντώ

"Η πλατεία Εξαρχείων"


(για τη Φ.)



7:51 π.μ.


































είμαι το σούπερ κορίτσι

χαμένο μέσα στο πλήθος

των αντιηρώων του σουπερμάρκετ


παραμονεύω

στους διαδρόμους με τα εδώδιμα


οι πιο πολλοί πολεμούν σκληρά με τα καρότσια τους

οι πιο δυνατές τα στολίζουν με τα παιδιά τους

πάνε και έρχονται

συνεχώς

αναζητώντας μοναδικές ευκαιρίες για δράση


βάζω βιαστικά χωρίς να με δει κανείς

ένα σουπλίν mistral κάτω απ' τη στολή

μυρίζει τόοοοοσο ωραία


μετά


στο πάρκινγκ

προσπερνώ ένα γυαλιστερό μπατ-μομπίλ

και χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα με τα πόδια


σπίτι


είμαι το σούπερ κορίτσι

φυλακισμένο από τον κάκιστο κακό

μέσα σε ένα ευρύχωρο δυάρι


έχω την ιδιότητα να γίνομαι αόρατη όταν δεν πρέπει

και να μην λέω αυτό που σκέφτομαι όταν πρέπει


2:13 π.μ.




επιστροφή


γυρισμός


επάνοδος στο σημείο από όπου είχα φύγει




Οκτώβριος 2010


έρημος Ατακάμα

33 μεταλλωρύχοι

622 μέτρα βάθος

69 μέρες θαμμένοι κάτω απ' τη γη

κάθε μέρα μια κουταλιά τόνο

μια γουλιά γάλα για τον καθένα

επιστρέφουν στην επιφάνεια με την καψούλα Phoenix


σε περιμένω με ανυπομονησία


Ιούλιος 1969


λίγο πριν ξημερώσει

13 μοίρες και 19' βόρεια

169 μοίρες και 9' δυτικά

Ειρηνικός Ωκεανός

κοντά στη νήσο Ουέηκ

προσθαλάσσωση του Απόλλων 11

ο Άρμστρονγκ

ο Όλντριν

ο κυβερνήτης Κόλλινς

επιστρέφουν με δείγματα βράχων από την επιφάνεια της Σελήνης


σε περιμένω με κομμένη την ανάσα


Μάρτιος 1992


μετά από 311 μέρες

20 ώρες

και 1 λεπτό

σε τροχιά

μέσα στον 120 τόνων

διαστημικό σταθμό Μιρ

ο κοσμοναύτης Σεργκέϊ Κρικάλοβ

επιστρέφει πίσω στη Γη

εκεί κάτω

η Σοβιετική Ένωση είχε στο μεταξύ καταρρεύσει

σε περιμένω και τίποτα δε θα 'ναι όπως παλιά

Απρίλιος 1912

Ατλαντικός Ωκεανός

στις 23:40 μετά το δείπνο

στο πρώτο του ταξίδι

ο Τιτανικός συγκρούεται με ένα παγόβουνο

και βυθίζεται ολοκληρωτικά

706 άνθρωποι

κυρίως της πρώτης θέσης

επιστρέφουν σώοι στις οικογένειες τους

1.517 άνθρωποι

χάνουν τη ζωή τους μέσα στα παγωμένα νερά

σε περιμένω κι ας έχω ένα φόβο πως δε θα έρθεις ποτέ





4:24 π.μ.


























(Dubossarsy & Vinogradov)


αγαπημένη μου Φ.


χτες βράδυ ονειρεύτηκα ότι έκοψες

όλα τα μαλλιά σου και τα χρησιμοποίησες για να φτιάξεις ένα κρεβάτι μέσα στο οποίο

κάναμε έρωτα, και ο απέναντι τοίχος ήταν καθρέφτης

και όταν τέλειωσα είδα μέσα του

πως δεν ήσουν πια δίπλα μου

εσύ καθόσουν σε μια καρέκλα βάφοντας τα νύχια σου

με πράσινο βερνίκι νυχιών φτιαγμένο από ακρίδες

είπες: τα κόκκινα σπίτια είναι οι σύζυγοι σου

έπειτα ξύπνησα επειδή είχα δαγκώσει τον εαυτό μου

στον ώμο. ήταν εξήμισι.

κατά τ' άλλα όλα καλά, κάνει

κρύο εδώ αλλά είναι αρκετά ζεστά για το

τομάρι μου.


αντίο, ο φίλος σου

sigurjón


(από το βιβλίο των παραισθήσεων)
του Sjón

Ρέυκιαβικ 11.03.80


Θα το βρείτε στα αγγλικά εδώ: Poetry Review, vol. 100:1, Spring 2010, from a special feature on Icelandic poetry by Jason Ranon Uri Rotstein.



1:20 π.μ.










































































































1:41 π.μ.



































Πάσχεις από το σύνδρομο του Κοτάρ όταν πιστεύεις ότι είσαι νεκρός ή ότι σου λείπουν όργανα.


Είσαι ασθενής με το σύνδρομο της Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων, τότε τα αντικείμενα σου φαίνονται μεγαλύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.


Τι συμβαίνει όμως με το σύνδρομο του Κοντορεβιθούλη;


Στα 18 ονειρευόμουν τα πράγματα που ήθελα να κάνω και πορωνόμουν πολύ,

συνήθως για λίγο, κάνοντας μια αστραπιαία προβολή στο μέλλον του πόσο ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη θα ένοιωθα όταν θα τα έφερνα εις πέρας.

Μετά, όταν δεν με απασχολούσαν πλέον και καταλάβαινα πως μέσα μου έχουν πια σβήσει, έλεγα στον εαυτό μου:


"Έλα μωρέ, κάποια στιγμή θα το κάνω…"

ή

"Αν ήταν πια τόσο σούπερ καταπληκτική ιδέα θα είχες ασχοληθεί πιο σοβαρά..."


Τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζει κάπως με το συναίσθημα που με πλημμύρισε όταν κάναμε με τις φίλες μου τους υπολογισμούς και βρήκαμε πως το έτος 2000 θα'μαι 28 χρονών.


"Ουάου, ούτε καν 30."


Τη θυμάμαι καλά εκείνη τη μέρα. Φορούσα ένα κοντομάνικο με άσπρο γιακά και κίτρινες οριζόντιες ρίγες κι ένα πράσινο μπουρνουζέ σορτσάκι. Φορούσα τα Strike μου με το χρατς-χρατς και ήταν καλοκαίρι αργά το απόγευμα μπροστά σ' ένα παγκάκι στην πλατεία.


Σήμερα, που όντως στρώνομαι σαν στρατιωτάκι και προσπαθώ να υλοποιώ τα σχέδια που έχω μέσα στο κεφάλι μου αγόγγυστα ένα-ένα, άλλοτε μόνη μου και άλλοτε με συντρόφους, σκέφτομαι πως το κάνω τεμαχίζοντας το χρόνο μου σαν λογιστής, με χάρακα ξύλινο και μαύρα μανίκια μέχρι τον αγκώνα για να μην λερώνομαι απ' τα μελάνια. Παρατηρώ μια αυστηρότητα, που δεν είναι όμως ανταγωνιστική προς τη γοητεία του εκάστοτε σχεδίου, αλλά περισσότερο μια συνέπεια και μια πρεποσύνη, μια ορθολογιστικότητα που με κάνει ν' αναρωτιέμαι αν τελικά αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί έστω και λίγο από τον πυρετό τη δημιουργίας. Φυσικά, αντιλαμβανόμενη το κομμάτι του χασίματος στον κόσμο σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ενώ κυοφορείς κάποιο πόνημα, σαν απόδειξη της έλξης που αυτό πρέπει αναπόφευκτα να σου ασκεί.


Λέω πια στον εαυτό μου

"Μέχρι το καλοκαίρι θα τελειώσω μ΄αυτό και μετά θ' ασχοληθώ με 'κείνο…"


Τώρα που το σκέφτομαι είναι αυτό που λέει ένας πολύ καλός φίλος

"Σχέδια; Μα έχουν φράξει τα συρτάρια απ' τα σχέδια!!!"


Κι εγώ έχω βαλθεί να τα τακτοποιήσω.


Τι μου έχει συμβεί;


Είναι το κλασικό "ο χρόνος που λιγοστεύει";


Είναι σημάδι ωριμότητας;

άμα είναι έτσι, να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου να χαρεί.


Ή είναι το σύνδρομο του Κοντορεβιθούλη που έχει άγχος ν' αφήσει πίσω του σημάδια για να μη χαθεί και για να μην τον χάσουν οι άνθρωποι που τον αγαπούν;


Εγώ τι θ' αφήσω πίσω; Δεν έχω ούτε καν έπιπλα.


Άλλες αφήνουν πίσω τον άντρα τους.

Άλλες τη ζωή στο χωριό.

Άλλες τη χώρα τους.

Άλλες μια πετυχημένη καριέρα.

Άλλες δυο παιδιά.

Άλλες ένα γράμμα.

Μια φωτογραφία.

Ένα σημείωμα.

Μια ανάμνηση.

Άλλες σημαντικό συγγραφικό έργο.

Άλλες πολλά ζευγάρια παπούτσια.

Άλλες δύο διαμερίσματα.

Άλλες το ημερολόγιο τους.

Άλλες κοινωνικό έργο.

Μια πολιτική παρακαταθήκη.

Μια λαμπρή σκέψη.

Ένα επιστημονικό επίτευγμα.

Μια συναρπαστική ζωή.

Ένα μοναδικό πείραμα.

Ένα αξεπέραστο τραγούδι.

Έναν δορυφόρο με το όνομα τους.

Άλλες αφήνουν πίσω τους νεκρούς.

Άλλες μόνο τη γάτα τους.


Μη μου δίνετε σημασία.

Απλά γκρινιάζω.

Είναι, που εγώ, τα βλέπω όλα ακόμη μπροστά μου.


Αναρωτιέμαι, είναι υγιές αυτό;

ή πάσχω από το σύνδρομο της Κοκκινοσκουφίτσας που χαρωπή-χαρωπή μπαίνει για μια ακόμη φορά στο δάσος με το καλαθάκι της και δε φοβάται τον κακό το λύκο;

Κι αν το δάσος είναι απέραντο;

Κι αν δεν υπάρχει ξέφωτο να πάρει μια ανάσα;

Κι αν ο λύκος είναι πραγματικά πολύ κακός;

Κι αν η γιαγιά πεθάνει στο μεταξύ;


Φτάνει.


Άλλος ένας χρόνος πίσω.

Άλλος ένας χρόνος μπροστά.





















1:38 π.μ.








REVISED YOUR TO DO LIST

Be a famous musician.

Be a famous act or.

Be a famous write r.

Be a famous basketball player.

Be famous.

























THE SOFT SELL

“Hello sir, we’ve noticed on your account that you have
Time Warner cable internet service but not Time Warner digital cable television.”

“Yes.”

“Have you considered upgrading?”

“No, I don’t have a TV.”
“You don’t have a TV?”

“No, I threw it in the ocean.”

“Why did you do that?”

“To mess with the dolphins.”

LONG PAUSE

“Well have you considered adding an additional cable phone line
for only $17.99 per month?















SPACES

If your house
got into a fight with all the other houses on the block
would it win?

Does it have the character?
Does it have the heart?
When we are all asleep
and the buildings get together
and share stories
about us living inside them
Does your house use a funny voice
to mimic the way you talk to your dog?

Does your house ever worry that you are going to leave it
for some bigger better place
closer to the ocean with a kitchen you can eat in
and floors that look old but aren’t?

Would you tell it you were going
or just up and disappear one day?
Pay some men
to gut it
and stow its innards in a truck
leave its closets full of dry cleaning hangers and pennies you couldn’t vacuum out of the carpet corners.


Για περισσότερα σαν κι αυτά που μου άρεσαν πολύ στο www.dallasclayton.com



6:28 π.μ.




Το απόγευμα της 94ης ημέρας, καθώς εκτελούσα τις υποχρεωτικές ασκήσεις στο διάδρομο τα μάτια μου εντόπισαν μια μικροσκοπική κίνηση πάνω στο πάτωμα στη δεξιά καμπίνα της προωθητικής μηχανής.

ΕΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙ!

Ένα μυρμήγκι που ψάχνει για τροφή, καταφύγιο, για λίγο χώμα, για άλλα μυρμήγκια πάνω στο γυαλιστερό, ατσάλινο πάτωμα του σκάφους μου.

Πλησίασα. Οι ευαίσθητες κεραίες του σε συνεχή κίνηση να δέχονται τα ερεθίσματα της κρύας επιφάνειας που μας περιβάλει και μας κρατάει ζωντανούς.

Πως είναι δυνατόν;

Πως έγινε αυτό;

Πως κατάφερε αυτό το πλάσμα να τρυπώσει μέσα σε αυτό το αυστηρό, μηχανικό, αποστειρωμένο περιβάλλον και να επιζήσει τους χιλιάδες ελέγχους πριν και κατά τη διάρκεια της απογείωσης;


Δε με νοιάζει. Επιτέλους έχω παρέα…


Εικόνες μυρμηγκιών να αποικούν το διάστημα πλημμυρίζουν το κεφάλι μου όταν το μυρμήγκι που πριν ήταν εκεί τώρα πια δεν είναι.


Σκέφτομαι να μην αναφέρω τίποτε γι' αυτό το επεισόδιο στην καθημερινή επικοινωνία με τη βάση.



7:22 π.μ.




κανονικά αυτή θα έπρεπε να είναι μια σούπερ-ντούπερ/αρχή της νέας σεζόν/με πολλές φωτογραφίες/ζουμί καλοκαιρινών διακοπών ανάρτηση


ευτυχώς
δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά

θέλω απλά/ξερά να δηλώσω

ότι

σχεδόν
επέστρεψα

και θα κρύβομαι για λίγο ακόμη






7:02 π.μ.





5:55 π.μ.




Το χόμπι μου τον τελευταίο καιρό είναι να κάνω λίστες...


λίστες με τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου στις διακοπές
λίστες με τα θέματα που πρέπει να τακτοποιηθούν πριν φύγω για διακοπές
λίστες με τους φίλους που θα αποχαιρετήσω μέχρι να φύγω για διακοπές
λίστες με αυτά που πρέπει να γίνουν αφού γυρίσω με το καλό από τις διακοπές

Με πιάνει πάντα αυτό το περίεργο συναίσθημα στο τσακ πριν φύγω
ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ

Να μείνω εδώ να ηρεμήσω
να διαβάσω τα βιβλία που δεν διάβασα έναν ολόκληρο χειμώνα
να μην ξοδέψω λεφτά
να χαρώ το σπίτι που, το μπαλκόνι μου
την άδεια πόλη

Ποιος θα μου ποτίζει τα λουλούδια;

Αλλά πάλι, είχα διαβάσει κάπου, ότι το μισό ταξίδι το έχεις ήδη κάνει από τη στιγμή που θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Έτσι είναι. Και φέτος. Καλά να περάσουμε.

...

Α, και κάτι για αυτούς /ες που δεν αποφασίζουν να κλείσουν την πόρτα πίσω τους

...

'Ενας λόγος να μείνω: είναι ο σκύλος μου ο Άυλο.

Ένας λόγος να μείνω: για να σε υπερασπιστώ.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δε θέλω να θυμάμαι το ξύλο που έφαγα.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξαναδώ το ουράνιο τόξο.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξαναμπείς μέσα μου.

Άλλος ένας λόγος να μείνω: γιατί θέλω να ξαναφάω πατάτες τις λήθης.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν αντέχω τα πάρτι

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί βαρέθηκα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δε θα είμαστε για πάντα μαζί.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί φοβάμαι πως θα κάνω καταθλιπτικό τον Άυλο.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί φοβάμαι, τρέμω πως θα φύγεις πριν από μένα.

'Ενας λόγος να μείνω: για να πέσω άλλη μια φορά στη θάλασσα.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξαναενωθούν οι γλώσσες μας και να καταπιώ το σάλιο σου.

'Ενας λόγος να φύγω: για να μη σε βαραίνω.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ακούω το ίδιο κομμάτι στο repeat.

'Ενας λόγος να μείνω: για να σκέφτομαι, κάθε φορά που ακούω κάποιον στο ραδιόφωνο και τον ερωτεύομαι, πως θα ήταν αν ήμασταν μαζί.

'Ενας λόγος να μείνω: για να κάνουμε ταξίδια με το αυτοκίνητο και να μη χρειάζεται να ανταλλάξουμε κουβέντα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί νιώθω εκατόν είκοσι και φοβάμαι τα εκατόν είκοσι ένα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί και που είμαι εδώ;

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν αντέχω τα ρολόγια.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί περιμένω μήνυμά σου.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί κουράστηκα με τη φαντασία μου.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί τον Άυλο τον έχω ακούσει να κλαίει, τον έχω δει να νευριάζει, αλλά δεν τον άκουσα ποτέ να γελάει.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί φοβάμαι πως δεν θα έχω να φάω.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί κάθε φορά που βάζω το κλειδί στην πόρτα φοβάμαι.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί κουράστηκα να έχω ανάγκη την κουβέντα μου.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξυπνάω το πρωί, να φωνάζω "Μαμά!", ενώ είσαι εσύ.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί η ζωή μπορεί να αλλάξει από λεπτό σε λεπτό.

Άλλος ένας λόγος να φύγω: για να μην κλείνει η πόρτα και μένω μόνος.

'Ενας λόγος να φύγω: για να μη θυμάμαι.

'Ενας λόγος ακόμα για να φύγω: για να μη με θυμάσαι.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν ξέρω που πάνε τα χρόνια που φύγανε.

'Ενας λόγος να φύγω: για να μη βλέπω τη θλίψη στα μάτια σου.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν μπορώ να σε βλέπω να θες κι άλλα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί οι τοίχοι μες στο σπίτι γίνονται μεγαλύτεροι, γεροντότεροι και πιο παχείς και κίτρινοι απ' τα τσιγάρα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν ξέρω αν θα ξαναπεράσω απ' όπου έχω περάσει και δεν αντέχω να περάσω, ούτε να μην περάσω.

'Ενας λόγος να μείνω: για να σε ξαναδώ να γδύνεσαι.

'Ενας λόγος να φύγω: για να μη με δεις να γδύνομαι.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί βαρέθηκα τη μία έτσι και την άλλη αλλιώς.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δε θέλω να έχω ιδιότητα.

'Ενας λόγος να φύγω: για να μη σε τρελαίνω με τα ίδια και τα ίδια.

'Ενας λόγος ακόμα για να μείνω: για να είμαι εκεί όταν αρρωστήσεις.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν αντέχω άλλες φασαρίες.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί είναι δύσκολο ν' αλλάξω.

'Ενας λόγος να μείνω: γιατί μ' αρέσει ν' ακούω σ' αγαπώ , και ας είναι και ψέματα.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξανακαπνίσω ένα τσιγάρο.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξαναϊδρώσουμε μαζί.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί ο Άυλο κουράστηκε να ακούει συνέχεια για σένα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί κουράστηκα να ξαγρυπνώ.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί μεγάλωσα νωρίτερα.

'Ενας λόγος να φύγω: γιατί δεν μπορώ την καχυποψία.

'Ενας λόγος να μείνω: για να ξανασυστηθώ.

'Ενας λόγος να φύγω: για να μη νιώθεις άτυχος που με γνώρισες.

'Ενας λόγος: γιατί κουράστηκα να διαπραγματεύομαι.

'Ενας λόγος: γιατί δεν θέλω να θυσιάσω τίποτα.

'Ενας λόγος να μείνω: γιατί θέλω να αλλάξω για σένα.

'Ενας λόγος να μείνω: μήπως σε χάσω και σε ξαναβρώ.

'Ενας λόγος να μείνω: για να σου πω όσα δεν σου έχω πει.

'Ενας λόγος να μείνω: μήπως έχεις κάτι να μου πεις.

'Ενας λόγος να μείνω: για να βλέπω τα μάτια σου.

'Ενας λόγος να μείνω: γιατί ο Άυλο νομίζω ότι σε έχει αγαπήσει και ας μη σε ξέρει.

'Ενας λόγος να μείνω: γιατί μ' αρέσει να βγαίνω στο δρόμο και να περιμένω να σε συναντήσω τυχαία.

'Ενας λόγος να φύγω: μήπως σε βρω.

'Ενας λόγος να φύγω: για ν' ακούσω αν θα φτάσει η μουσική μέχρι εκεί που θα πάω…


Είκοσι τέσσερις λόγοι να μείνω, σαράντα να φύγω, και ένας ακόμα να φύγω: γιατί δεν ξέρω τον αριθμό σου και θέλω να σε πάρω και να σε ρωτήσω τι να κάνω τελικά.


Παναγιώτης Κοντονής

από τον Τιτανικό

του Κ. Ρήγου

Εθνικό Θέατρο 2009








8:49 π.μ.




Διάβασα την προηγούμενη Κυριακή σε κάποιο περιοδικό εφημερίδας την παρακάτω ιστορία.


...

Εν έτει 1714 ένας σκληροτράχηλος ιάπωνας καπετάνιος ονόματι Τσουνοσόκε Ματσουγιάμα μπήκε σε ένα πλοιάριο και άρχισε να οργώνει τον Ειρηνικό, ψάχνοντας για θησαυρούς.
Έπεσε όμως σε καταιγίδα, το καράβι του βούλιαξε και ο ίδιος μαζί με τους 44 ναύτες του "ξεβράστηκαν" σε μια μαγευτική ατόλη.
Οι ναυαγοί δεν θα ζούσαν για πολύ.
Προτού αφήσει την τελευταία του πνοή κάτω από τον αδυσώπητο ήλιο, ο Ματσουγιάμα πρόλαβε να στείλει ένα τελευταίο μήνυμα.
Σκάλισε την ιστορία του σε λεπτά κομμάτια ξύλου, τα έβαλε σε ένα μπουκάλι και το έριξε στη θάλασσα.

Το μπουκάλι έφτασε 150 χρόνια αργότερα στην παραλία όπου ο Ματσουγιάμα είχε γεννηθεί.
....

Τη φοβάμαι τη θάλασσα. Θέλω να είναι διαυγής "σαν πισίνα", να μην είναι βαθιά και αγριεμένη αλλά "λάδι", να μην έχει κύματα και μοιάζει περιπετειώδης, και επίσης σε καμιά περίπτωση να μην κολυμπάω πάνω από "μαύρα".

Για να ανέβω σε πλοίο χαπακώνομαι και επειδή φοβάμαι και επειδή ζαλίζομαι. Κίτρινες δραμαμήνες και ροζ βαλεριάνες για να περάσει το μαρτύριο και να ξυπνήσω κατευθείαν στο νησί. Έμαθα με το ζόρι να κολυμπάω στα δέκα στο κολυμβητήριο που με πήγαινε ο πατέρας μου έναν ολόκληρο βαρύ θεσσαλονικιώτικο χειμώνα επειδή το είχε καημό που ο ίδιος δεν ήξερε να κολυμπάει. Είναι από τα Γρεβενά, είδε θάλασσα πρώτη φορά φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Εγώ πάλι νόμιζα πως μια χαρά κολυμπούσε επειδή είναι πολύ ψηλός και πατούσε στα βαθιά ενώ εγώ όχι. Λοιπόν, εκείνες οι φρικτές Τρίτες στο κολυμβητήριο βρέξει-χιονίσει, να πρέπει να ξεφορτωθώ το πουπουλένιο μου μπουφάν για να φορέσω το μαγιό μου και η μάνα μου από δίπλα να τραβάει τα μαλλιά μου για να χωρέσουν μέσα στο στενό πλαστικό σκουφάκι πριν πέσω στην χλιαρή πισίνα με δεκάδες ακόμη πιτσιρίκια.


Όμως, κουτσά-στραβά, έμαθα να επιπλέω.


Σε μερικά μέρη θα ήμουν χρήσιμη στις παραλίες χωρίς καν να χρειαστεί να μπω στη θάλασσα. Θα με έβαζαν να περπατάω στην ακροθαλασσιά, πάνω κάτω, με τα κατάλευκα πόδια μου μέσα στο νερό για να τραβάω τα χταπόδια, τα ξιδάτα, τα λιαστά, τα βραστά και αυτά στα κάρβουνα.


Και εκεί που θα περπατούσα θα αναρωτιόμουνα, τι άνθρωπος θα πρέπει να είναι κάποιος για να μην φοβάται να εξερευνήσει την κατάμαυρη άβυσσο, τι παιδική ηλικία θα πρέπει να έχει ζήσει κάποια για να πάει μόνη της στο διάστημα, τι σόι φίλους είχε ο καημένος ο Άμουνδσεν όταν τους είπε ότι εγώ πάω να εξερευνήσω τον Νότιο Πόλο και εκείνοι του είπανε "καλά" και τον αφήσανε να φύγει μέσα στην παγωνιά.


Με τρομάζουν.






























έβαλα το μπουκάλι μέσα στο μήνυμα

και στάθηκα μέχρι τη μέση έξω απ' τα νερά μου


το πέταξα με όλη μου τη δύναμη προς την ακτή


ο θόρυβος που έκανε όταν έπεσε πάνω στην άμμο

δεν ακούστηκε


το μήνυμα μου δεν θα ταξιδέψει παρά μόνο λίγα χιλιοστά

τα επόμενα 1,000,000 χρόνια


προς τα κάτω


με τον καιρό


χαρούμενη

με τα μάτια καρφωμένα προς την επόμενη ανάδυση


αφήνω πίσω μου απλώς μπουρμπουλήθρες





1:44 π.μ.




“a poem for orestis”

Orestis is fat

And

angry

with a big belly!

Everyone laugh at his voice and his face.

Children mock him because he is a little stupid and he does everything you tell him….

But, one day in the class we were taking back our tests and Orestis got the highest mark!

Everyone was looking at him…

Finally we learnt that we had hurt him

and

the stupid people

in this story

were

US


“a poem for annaliz!”

There was a woman

named Annaliz.

She had very tall legs

and everybody used to look at her

strangely!

She couldn’t do usual things like other people could.

She loved a guy named David

but

he didn’t like Annaliz because she had very tall legs.

One day,

she met David and she told him that she had fallen in love with him.

But he told her : “sorry but you are too tall for me”

Annaliz for weeks didn’t talk to anyone.

She was spending her time crying for him.

Until that day,

last year ……

A man rung the bell of her house

and told her that she is the girl with the tallest legs in the world.

She got into the GUINES RECORD BOOK!!!

From that day,

a lot of men wanted to marry her

and she keeps telling them the same thing

:”sorry but you are too short for me”


Τα "κορίτσια" εμπνεύσανε και άλλα κορίτσια να γράψουν ποιήματα για κορίτσια αλλά και για ένα αγόρι, τον Ορέστη.

Το βιβλίο ταξίδεψε στα χέρια μιας καθηγήτριας αγγλικών που το χρησιμοποίησε για να διδάξει μια μαθήτρια της.

Η μικρή έγραψε δυο δικά της ποιήματα και μου τα έστειλε.

Στον Ορέστη και στην Ανναλίζ, λοιπόν

και φυσικά

στην δημιουργό τους.








3:01 π.μ.





2:34 π.μ.




Το πρωί ξύπνησε πάλι με πονοκέφαλο γύρω στις πέντε. Φταίνε τα μαξιλάρια, παλιά, γεμάτα κόμπους, το πάπλωμα, υπέρδιπλο με πούπουλο, ζεστό για την εποχή αλλά δεν λέει να το αποχωριστεί ακόμη. Της αρέσει να το αγκαλιάζει σφιχτά ανάμεσα στα πόδια της.

Κάθε βράδυ που πέφτει να κοιμηθεί διακαώς επιθυμεί να τον σκεφτεί λιγάκι. Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Πρέπει να παραδεχτεί ότι πια δεν τον θυμάται. Κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να φέρει τα χαρακτηριστικά του στη μνήμη της και οι φωτογραφίες του δεν βοηθάνε. Τον ξεχνάει πάλι σαν να μην τον είχε δει ποτέ. Δεν μπορεί να ανακαλέσει το εύρος και τον τόνο της φωνής του, αν μιλούσε αργά ή γρήγορα, πως ανάσαινε όταν ήταν αγχωμένος, πως της μιλούσε στο τηλέφωνο, τι χρώμα ήταν τα αγαπημένα του ρούχα, με τι γελούσε και με τι εκνευριζόταν. Αδύνατον. Το να είναι απών από τις αναμνήσεις της ήταν πιο οδυνηρό από τη μη φυσική του παρουσία. Ήταν επίσημα μια αμνήμων. Εκείνος έσβηνε σιγά-σιγά και εκείνη δεν ήθελε να τον ξεχάσει.


'Επρεπε να σηκωθεί από το κρεβάτι.


Μέσα στη βροχή σύρθηκε μέχρι τη στάση. Το λεωφορείο θα ερχόταν σε κανένα πεντάλεπτο. Ευκαιρία. 'Εκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να τον φέρει στο μυαλό της. Πως ήταν τα μαλλιά του τη μέρα που τον συνάντησε τυχαία στο σουπερμάρκετ; Κοντά ή μακριά; Είχε το κράνος του περασμένο στον αγκώνα ή όχι; Τίποτα. Θυμάται πως είχε πάει να αγοράσει αφρόλουτρο και βαμβακάκια, θυμάται τι φορούσε η ίδια, είχε τα νύχια της βαμμένα κόκκινο βαθύ, αλλά αυτός θολός, ασαφής, χαμένος μέσα στους διαδρόμους.


Στάση Ιπποδρομίου. Δύο ακόμη. Τα ταξί κλείνουν το δρόμο. Ο Ηρακλής έχει πάλι πορεία. Κορναρίσματα. Από τη θέση δίπλα της κάποια σηκώνεται βιαστικά αφήνοντας πίσω της μια βρεγμένη free press που φιλοξενεί την παρακάτω διαφήμιση. Διαβάζει...



Memory Easy


Το στρώμα Μemory Εasy συνδυάζει 2 διαφορετικά υλικά με μοναδικά πλεονεκτήματα ώστε πρώτον, να επιτευχθεί ο απόλυτα αναζωογονητικός και ξεκούραστος ύπνος και δεύτερον, να διατηρηθεί όσο γίνεται ανέπαφη η μνήμη των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούν καθημερινά. Στο εσωτερικό, το Waterfoam προσφέρει τέλεια ορθοπεδική στήριξη αγκαλιάζει το σώμα και δίνει την αίσθηση έλλειψης βαρύτητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την στήριξη του σώματος χωρίς να δημιουργούνται σημεία πίεσης, όπως συμβαίνει στα συμβατικά στρώματα. Παράλληλα βελτιώνεται η κυκλοφορία του αίματος και μειώνεται η πίεση στις αρθρώσεις. Εξωτερικά, το Memory viscoelastic foam TM, προϊόν διαστημικής τεχνολογίας της NASA, είναι το επαναστατικό, καινοτόμο υλικό που έχει βοηθήσει εκατοντάδες αστροναύτες να μην ξεχνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στις δύσκολες και πολύμηνες αποστολές στο διάστημα. Αποτελούμενο από ινώδη αφρό με τρισεκατομμύρια αόρατες ηλεκτρικές συνδέσεις έχει τη δυνατότητα, ακριβώς όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος, να φυλακίζει εικόνες, στιγμές, μνήμες, αφού είναι ειδικά σχεδιασμένος να διαβάζει τη θερμοκρασία του σώματος όταν αυτό χαλαρώνει και αφήνεται στην αναπόληση, να καταγράφει και να αποθηκεύει αθόρυβα και απεριόριστα αναμνήσεις και να τις αναπαράγει με το ανεπαίσθητο πάτημα ενός μόνο κουμπιού.


Επιπλέον προσφέρει σωστό αερισμό με κυψελωτή δομή χάρη στην τεχνολογία Airsystem.


Εγγύηση 10 χρόνια


...


Εκείνο το βράδυ έπεσε για μια ακόμη φορά στο δικό της συμβατικό στρώμα. Αγκάλιασε το πάπλωμα της, το κομπιασμένο μαξιλάρι της και έκλεισε τα μάτια. Θα σκεφτόταν κάτι άλλο για αλλαγή. Ήταν καιρός να τον αφήσει να φύγει.




3:00 π.μ.



Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)