Ουφ,
ευτυχώς που ο έρωτας μπορεί να απειλήσει το πολιτικό σύστημα. 

Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις κάποια που έχει μάθει να ζει με πάθος τη ζωή της να πολέμήσει για κάτι τόσο αφηρημένο όσο είναι η κατασκευή του κράτους. 

Άντε, ίσως την πείσεις να πληρώνει φόρους.

Επίσης, θα έπρεπε να νιώθουμε τυχερές που ο έρωτας μπορεί να γίνει ταφόπλακα για τις παραδόσεις παντώς είδους, 

καθώς όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται, μπολιάζονται με τέτοια σοφία και αυταπάρνηση που τους κάνει να αψηφούν κανόνες και νόρμες. 

Το καλύτερο από όλα είναι βέβαια πως ο έρωτας μπορεί να είναι απειλητικός για την κοινωνία την ίδια. 

Γι αυτό άλλωστε ο παθιασμένος έρωτας πρέπει να περιορίζεται στη λογοτεχνία ή στον κινηματογράφο,

καθώς στην πραγματική ζωή τον τρέμει η άρχουσα τάξη.

Μα φυσικά, 

γιατί έχει τη δύναμη να διασαλέυει τις σταθερότητες 

και ξενδιάντροπα να ξεσκεπάζει 

τις χιλιάδες αφορμές 

που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς εκεί έξω

για κατάργηση οποιασδήποτε προσποιητής ευγένειας και τάξης. 

Τα ψέματα, 

οι δικαιολογίες, 

οι μισές αλήθειες, 

είναι εχθροί του έρωτα, 

επειδή εκείνος αφήνει όλα τα συναισθήματα γυμνά 

και πάντα είναι αποκαλυπτικός και αμετάκλητος. 

Δεν μπορείς να προσποιηθείς πως είσαι ερωτευμένη με κάποιον, 

ούτε να κρύψεις ποιον ή ποια ποθείς, είτε σου αρέσει είτε όχι. 

Καμιά δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα τρελά ερωτευμένη και σεβαστό μέλος της κοινωνίας,

γιατί ο έρωτας θα σε αναγκάσει να κάνεις πράγματα που δεν είναι “σεβαστά” ή “υπεύθυνα”. 

Ο καυτός έρωτας είναι φύση ανεύθυνος, 

μη καταπιεστικός, 

επαναστατικός και επικίνδυνος.

Δεν κάνει για τις δειλές μιας και δεν υπηρετεί κανένα θεό, 

δεν πονούσε το σώμα μου

ήμουν τόσο ελαφριά όσο ένα παιδάκι που έχει στην αγκαλιά του ένα κουτάβι

με θαύμαζα, αλήθεια

μετά βράδιασε

και έβρεξε πάνω στο μηχανάκι για το σπίτι

καθώς γυρνούσα βαριά κι ασήκωτη από μέσα

στο χωλ κρέμασα μαζί με τα κλειδιά και το μπουφάν το μοσχομυριστό απ' τους καπνούς

την καρδιά μου

δίπλα στον ρούτερ

προσπαθώντας να μη τη σύρω έτσι κενή μαζί μου στο κρεβάτι

με σκέπασα με ανασφάλειες 

και βύθισα το μυαλό μου στο μαξιλάρι

για να ονειρευτώ

τα λόγια που δεν είπα

και τα χάδια που δεν έδωσα

είμαι μια ορφανή Γουίνι Δε Που

κίτρινη σα το χρυσάφι

αρκούδα στην κοψιά

που δε λέει να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη της

και να βάλει χέρι στο βάζο με το μέλι 

παρόλο που το φως του κόσμου το λαμπρό στο κομοδίνο

ενδέχεται να σβήσει από λεπτό σε λεπτό 

και να τη ντύσει πάλι στο σκοτάδι

και μετά να χαθώ

άσε με να περπατήσω σιωπηλή

μην αφήνoντας τίποτα πίσω, 

ούτε καν φόβο

φρόντισε ο κόσμος να συνεχίσει

οι ωκεανοί να συνεχίσουν να φιλούν τους λογικούς όπως και πριν

άσε το χορτάρι να παραμείνει πράσινο

για να κρύβονται μέσα του οι βάτραχοι

για να μπορούμε να κρύψουμε κι εμείς το κεφάλι μας 

και να κλάψουμε για την αγάπη μας

κάνε τη μέρα να έρθει λαμπρή

σαν να μην υπάρχει πια πόνος

και κάνε το ποιήμα μου τόσο καθαρό όσο ένα φρεσκοξεσκονισμένο τζάμι

όπου μόλις μια χοντρή τριχωτή μέλισσα έπεσε πάνω του με όλη της τη δύναμη 

Anna Kamienska

(σε πολύ ελεύθερη μετάφραση)

τη νιώθεις

όταν σκοντάφτεις και τρως τα μούτρα σου

εκείνο το δευτερόλεπτο που σου κόβεται η ανάσα 

για να επανέλθει γρήγορα και άρυθμα το επόμενο 

μαζί με δυο μελανιές σε κάθε σου παλάμη

ορμή

καθώς κατεβαίνεις την πλαγιά που ανέβηκες

την αισθάνεσαι στα γόνατα

το βάρος σου καθοριστικό

για το επόμενο βήμα 

ορμή

τρέχεις για να χορέψεις το αγαπημένο σου τραγούδι

πέφτει το ποτό πάνω σου

σηκώνεις τα χέρια σου στον αέρα για να δείξεις πόσο καλά περνάς

σε πατάει κάποιος μα δε σε νοιάζει

τραγουδάς τέρμα με κομμένη την ανάσα λιγάκι από το ρεφραίν

ορμή

τρέχεις να συναντήσεις αυτήν που λαχταράς

και είναι εκεί 

δεν έχει αργήσει 

για σένα στη γωνία περιμένωντας

χαμογελόντας μπροστά από τις εφημερίδες του ψιλικατζίδικου

με το τσιγάρο στο στόμα για να δείχνει πιο κουλ

ορμή

την ώρα που τελειώνεις

και η καρδιά σου πάει να βγει από το σώμα σου

και σφίγγεις τις γροθιές σου 

για να συγκρατήσεις κάθε εκατοστό της καύλας που ανταλλάχτηκε

και να εύχεσαι να κρατήσει λίγο ακόμα

ορμή

όταν θυμώνεις

σαν αρκούδα

και τα λόγια σου είναι ψάρια σε ποτάμι

που κυλάει αντίθετα με τη λογική

σου γλιστράνε και δε συγκρατιούνται με τίποτα

και ξέρεις πως θα κοιμηθείς νηστική

ορμή

όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου χτυπώντας τη  

σε αυτό που ήταν κάποτε αγαπητό

και φώναζεις προς το ασανσέρ ΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ 

ορμή

όταν δεν ξέρεις και ταυτόχρονα ξέρεις

αλλά ο χρόνος σου τρέχει και εσύ έχεις καιρό πολύ να προπονηθείς

and as such 

we can cross each other, 

be barricaded

turn to or away from one another

We are forests

and as such 

we can be dark and impenetrable

or slashed and cleared for recreation

We are mountains

and as such 

we may have steep sides

but still allow an experienced climber to reach our peak