Είχα κάνα δυο μήνες να πάω σινεμά. Την Κυριακή τα κατάφερα. Είδα το Pina, την ταινία-αφιέρωμα του Wim Wenders στη χορογράφο Pina Bausch, και μετά δεν μπορούσα να συνέλθω σκαλωμένη κάπου ανάμεσα στην πραγματική, χειροπιαστή διάσταση της πόλης και την εξωπραγματική διάσταση της ταινίας. Ίσως να φταίει που έβλεπα 3D πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλά είχε πάρα πολύ καιρό ένα δημιούργημα του θεαματικού μοντέρνου κόσμου, να με αναστατώσει τόσο.
Έκανα δυο απανωτά τσιγάρα στο μπαλκόνι του γυαλιστερού εμπορικού κέντρου χαζεύοντας τα δορυφορικά πιάτα της αμερικάνικης πρεσβείας, και έπειτα με δυσκολία οδήγησα μέχρι το σπίτι.
..........
μέσα στο κουστούμι σου, όπως πάντα
μόλις επέστρεψες από τη δουλειά
κουρασμένος
με το τρένο
απογευματινός ήλιος
στην κουζίνα του σπιτιού
σηκώνεις τα χέρια σου αργά
φτιάχνεις μια ευρύχωρη αγκαλιά
για μένα
στο ύψος του στήθους σου
ανεβαίνω ψηλά
πάνω σε μια καρέκλα
είμαι ξυπόλητη
τα μαλλιά μου πέφτουν στα μούτρα μου
φοράω ένα μακρύ μεταξωτό φόρεμα
που περιορίζει τις κινήσεις μου
στις μύτες των ποδιών μου
τρίζουν τα κόκαλα των δαχτύλων μου
νοιώθω να χάνω το βάρος μου
και παίρνω λίγη φόρα
όση χρειάζεται
για να βουτήξω με το κεφάλι
γλιστρώντας από την αγκαλιά σου
δεν προλαβαίνεις να με κρατήσεις
μια στιγμή μόνο
ο ήχος του φορέματος μου διαρκεί περισσότερο από μένα
πέφτω μαλακά και ξανασηκώνομαι
φτύνω τα μαλλιά μου από το στόμα
και είμαι απολύτως ενήμερη για τον ιδρώτα που κυλάει στη πλάτη μου
και μετά
επανάληψη
σε λούπα
με μουσική άχρονη σε σκούρο background
πίσω από τα 3D γυαλιά μου
με πιάνουν τα κλάματα
επειδή κατάφερα και πάλι να σου ξεφύγω