Απλά επειδή μου έκανε εντύπωση το story:
Theodore Gericault
491cm x 716cm
Louvre, Paris
Το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσα, στα ανοιχτά της ακτής της Μαυρυτανίας στις 5 Ιουλίου του 1816, ήταν ένα σκάνδαλο για την εποχή του. Ο άπειρος καπετάνιος της φρεγάτας, Viscount Hugues Duroy de Chaumereys που είχε να κυβερνήσει πλοίο πάνω από μια εικοσαετία, προσκείμενος στην πρόσφατα απεκατεστημένη γαλλική μοναρχία, θεωρήθηκε τουλάχιστον ανίκανος.
Η φρεγάτα με τους 400 επιβάτες δεν έφτασε ποτέ στη Σενεγάλη και ο 27 χρονος ζωγράφος Gericault, οπαδός του ρομαντισμού, βρήκε στο τραγικό αυτό γεγονός το σύγχρονο θέμα που θα τον έκανε διάσημο και μαζί κατάφερε να κάνει και ένα ισχυρό πολιτικό σχόλιο για την ανικανότητα του παλαιού καθεστώτος.
Τα όσα έζησαν οι ναυαγοί 13 ολόκληρες ημέρες πάνω στην προχειροφτιαγμένη σχεδία και το πως ζούσε και δούλευε ο ίδιος ο Gericault τον ένα χρόνο που κράτησε η κατασκευή του πίνακα είναι
κάτι που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια και αγγίζει την τρέλα.
Το λιγότερο 176 άνθρωποι επιβιβάστηκαν στη σχεδία, από τους οποίους κατάφεραν να επιζήσουν μόλις οι 15 παλεύοντας με την πείνα, την αφυδάτωση, την ανταρσία, την απειλή του κανιβαλισμού και την τρέλα. Για να κρατηθούν στη ζωή είχαν μαζί τους μόνο μια σακούλα γαλέτες, που φυσικά σώθηκαν την πρώτη μέρα, λίγο κρασί και δύο φλασκιά νερό που χύθηκε πάνω σε ένα καυγά.
Όσο για τον Gericault, αποφάσισε να ερευνήσει το θέμα του σε βάθος. Γι αυτό το λόγο μετέφερε το στούντιο του απέναντι από το νοσοκομείο Βeaujon, το οποίο επισκεπτόταν συχνά για να ζωγραφίζει τα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Ήταν επίσης συχνός επισκέπτης του νεκροτομείου έχοντας εμμονή με το χρώμα και την υφή της σήψης και την ακαμψία της νεκρής σάρκας. Πήρε επίσης καθοριστικές για το ύφος του πίνακα συνεντεύξεις από δύο επιζήσαντες του ναυαγίου, τον Henri Savigny και τον Alexandre Correard. Δούλευε απόλυτα ήρεμος πίσω από κλειδωμένες πόρτες, συχνά με πυρετό, και έφτασε μέχρι του σημείου να κατασκευάσει με τη βοήθεια του μαραγκού Lavillette, ένα ακριβές μοντέλο της ίδιας της σχεδίας μέσα στο εργαστήριο του.
Ο πίνακας εκτέθηκε για πρώτη φορά το 1819 στο Παρίσι με τους κριτικούς διχασμένους ανάμεσα στον έπαινο και την αποστροφή. Ο πίνακας ικανοποίησε τους επιζήσαντες Savigny και Correard, και ενίσχησε τον αντιμπεριαλιστικό τους αγώνα. Η απόφαση του Gericault να τοποθετήσει ως κεντρική φιγούρα στον πίνακα τη μορφή ενός μαύρου άνδρα, καταθέτωντας με αυτό τον τρόπο την αντίθεση του στο θεσμό της δουλείας, θεωρήθηκε αμφιλεγόμενη, αν και η έκθεση του πίνακα στο Λονδίνο συνέπεσε με διαδηλώσεις υπέρ της κατάργησης της.
Και μια σύγχρονη εκδοχή:
The Raft of G.W.Bush (Ship of fools) by JP Witkin
Μπορεί κανείς να διακρίνει τις φιγούρες των G.W.Bush, Condolisa Rice, Barbara Bush, Ramsfeld, Colin Powell, Cheney.
Κάτω από το κατάρτι υπάρχει μια θρησκευτική φιγούρα που αναπαριστά την θεοκρατία και τους παπάδες. Ένας θυμωμένος άγγελος κρατά ένα μεγάλο κόκαλο που συμβολίζει τον καπιταλιστικό καννιβαλισμό.
Όλα τα υπόλοιπα μοντέλα που ποζάρουν όπως στον πίνακα του Gericault, μοιάζουν με είδωλα του MTV, τα τρυφερά σώματα τους θρεμμένα με Big Mac, και τα μυαλά τους φουσκωμένα με corporate culture.
Και λίγη ποίηση του κουτιού:
Tο ναυάγιο μου έγινε χθες στις 11.45
και από τότε τίποτα στον ορίζοντα
τα κύματα του σεντονιού μου πελώρια θα με καταπιούνε ζωντανή
Αλάτι και ιδρώτας, ποια να'ναι άραγε η γεύση του σώματος μου;
Αν γλίτωσω κι αυτή τη φορά
θα με φάνε σίγουρα ζωντανή οι σύντροφοι μου.
Χωρίς έλεος, χωρίς στεριά.
Η σχεδία μου είναι πρόχειρα φτιαγμένη
χαραμάδες φαρδιές όσο ένα πόδι με χωρίζουν απ' τον βυθό μου.
Κάτω από το κρεβάτι μου ένας ωκεανός.
Ότι με έτρεφε τελείωσε.
Μέσα στον χαμό, όλοι ίσοι.
Η ανταρσία είναι ανάγκη τώρα που το δέρμα μου βρωμάει.
Παγώνω
χάνοντας μία μία τις βασικές μου λειτουργίες,
την ομηλία, την ακοή, την όραση, την ικανότητα να μετρώ τον χρόνο ή ακόμη και να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου.
Βουτώ στο νερό για να πιαστώ από τα μαλλιά της Μέδουσας.
